«نحن و ان کنا ناوین بمکاننا النائی عن مساکن الظالمین – حسب الذی أراناه الله تعالی لنا من الصلاح و لشیعتنا المؤمنین فی ذلک ما دامت دولة الدنیا للفاسقین – فانا نحیط علما بأنبائکم، و لا یعزب عنا شی ء من أخبارکم، و معرفتنا بالذل الذی أصابکم مذ جنح کثیر منکم الی ما کان السلف الصالح عنه شاسعا، و نبذوا العهد المأخوذ وراء ظهورهم کأنهم لا یعلمون».(1)
اگر چه هم اکنون در مکانی دور از جایگاه ستمگران سکنی گزیدهایم – که خداوند صلاح ما و شیعیان مؤمن ما را تا وقتی که حکومت دنیا به دست تبهکاران است، در دوری گزیدن، به ما نمایانده است – ولی بر اخبار و احوال شما آگاهیم و هیچ چیز از اوضاع شما بر ما پوشیده و مخفی نیست. از خواری و مذلتی که دچارش شدهاید، باخبریم، از آن زمان که بسیاری از شما به برخی کارهای ناشایست میل کردید که پیشینیان صالح شما از آنها دوری میجستند، و عهد و میثاق خدایی را آن چنان پشت سرانداختند که گویا به آن پیمان آگاه نیستند.
1) احتجاج، ج 2، ص 497؛ بحار الانوار، ج 53، ص 175.
