بسم الله الرحمن الرحیم
«اما بعد: سلام علیک ایها الولی المخلص فی الدین، المخصوص فینا بالیقین، فانا نحمد الیک الله الذی لا اله الا هو، و نساله الصلاة علی سیدنا و مولانا و نبینا محمد و آله الطاهرین.
و نعلمک – ادام الله توفیقک لنصرة الحق و اجزل مثوبتک علی نطقک عنا بالصدق -: انه قد اذن لنا فی تشریفک بالمکاتبهة و تکلیفک ما تؤدیه عنا الی موالینا قبلک، اعزهم الله بطاعته، و کفاهم المهم برعایته لهم و حراسته، فقف – ایدک الله بعونه علی اعدائه المارقین من دینه – علی ما اذکره و اعمل فی تأدیته الی من تسکن الیه نرسمه ان شاء الله».(1)
به نام خداوند بخشندهی مهربان
اما بعد، سلام بر تو، ای دوست با اخلاص در دین. ویژگی تو این است که در اعتقاد به ما، علم و یقین داری. در منظر تو خداوندی را که جز او خدایی نیست، سپاس گذارده و از او، درود و رحمت بر آقا و مولا و پیامبرمان حضرت محمد و خاندان پاکش را خواستاریم.
و تو را – که پروردگار توفیقت را برای یاری حق دوام بخشد و پاداشت را به خاطر سخنانی که با صداقت از جانب ما میگویی، افزون گرداند – آگاه میکنیم به ما اجازه داده شد تو را به مکاتبه شرافت و افتخار دهیم و موظف کنیم آن چه از ما دریافت میکنی، به دوستان ما که نزد تو میباشند برسانی؛ دوستانی که خداوند به اطاعت خود گرامی شان بدارد و با حراست و عنایات خود امورشان را کفایت بکند. پس به آنچه یادآور میشوم، متوجه و آگاه باش – که خداوند با یاریاش تو را در برابر دشمنان که از دین خارج شدهاند، تایید بنماید – و در رساندن و ابلاغ به کسانی که به آنها اعتماد داری، طبق آن چه برای تو – اگر خدا بخواهد – ترسیم و تعیین میکنیم، عمل نما.
1) احتجاج، ابی منصور احمد بن علی بن ابی طالب الطبرسی، مشهد، چاپ سعید، ج 2، ص 497؛ بحار الانوار، علامه محمد باقر مجلسی، بیروت، مؤسسه الوفاء، ج 53، ص 175.
