و کنت لله طائعا، و لجدک محمد صلی الله علیه و آله تابعا، و لقول أبیک سامعا، و الی وصیة أخیک مسارعا، و لعماد الدین رافعا، و للطغیان قامعا، و للطغاة [للطغات] مقارعا، و للامة ناصحا، و فی غمرات الموت سابحا، و للفساق مکافحا، و بحجج الله قائما، و للأسلام و المسلمین [للمسلمین] راحما، و للحق ناصرا، و عند البلاء صابرا، و للدین کالئا، و عن حوزیه مرامیا.(1)
و تو فرمانبردار خداوند بودی و پیرو جدت محمد صلی الله علیه و اله، و شنوای سخن پدرت بودی و برای اجرای وصیت و سفارش برادرت شتابگر و کوشا بودی، و پایههای دین را بلند کردی و سرکشی و طغیان را درهم کوبیدی و آشوبگران و طغیانگران را سخت کوبیدی و برای امت نصیحتگر و در لحظات مرگ ستایشگر و تسبیح کننده بودی و با گناهکاران هرزه درگیر شدی و به حجتها و دلیلهای خداوند قیام کردی و برای اسلام و
مسلمانان رحم کننده و برای حق یاور بودی و در هنگام بلا و گرفتاری شکیبایی ورزیدی و برای دین نگهبان، و از محدودهی آیین دفاع کننده بودی.
1) بحار الانوار، ج 98، ص 320.
