در بینش اسلامی اعتقاد به تداوم بی نهایت کمال بشری است و این تکامل در آدمی تا سر حد صعود به سوی خدا امکان پذیر است.
از سوی دیگر ملاحظه جنبه های رشد در انسان آدمی را به این نکته متوجه می سازد که در سیر طبیعی انسان هم این جنبه مورد نظر است، از عالم نطفه به علقه، از علقه به سوی مضغه و بالاخره رسیدن بیک انسان کامل و ورودش در این دنیاست. در این جهان هم از مرحله فردی به کودکی و نوجوانی و رسیدن بمرحله یک انسان بزرگسال است.
این سیر در دو سوی مادی و معنوی انسان است و کسی نمی تواند مانع آن گردد. مقیاس ترقی و تنزل باید خود انسان باشد نه دیگران و نه صنعت و تمدن، سعادت و خوشبختی انسان امری است که بدست خود فرد باید حاصل گردد و او برای خود خیر و سعادت بیافریند و کسی نباید مزاحم او شود. اگر هم روزی زحمتی و مزاحمتی پدید آورد سرکوب خواهد شد و تلاش باطلش فانش شدنی است.
