پس از جنگ بین المللی و خساراتی که در اثر آن پدید آمد جامعه ملل تشکیل شد و هدف اساسی آن این بود که اگر کشور متجاوزی پیدا شود و در برابر کشور دیگری بایستد، اعضای این جامعه با توسل به نیروی نظامی علیه آن بایستند.
قدرت نظامی جامعه ملل از کشورهای عضو تشکیل می شد و تحت فرماندهی بی طرفی سرگرم کار و تلاش می شدند. اما بعدها به این مشکل توجه کردند که گاهی کشوری دستور می داد سربازان من در فلان منطقه نجنگد، چون مثلا با هم پیمانی اقتصادی داریم.
در همین جامعه ملل هسته اولیه تبعیض و بی عدالتی نهاده شد. برخی از کشورها برای خود حق و تو قائل شدند و این حق در تصمیم گیریهای کشورها موثر واقع شد بگونه ای که کشورهای کوچک و ضعیف نتوانند درباره امری که کشور قدرتمندتر تصمیم گرفته است اعمال نظر کنند. این جامعه بنظر عده ای برای حق حاکمیت ملی برخی دیگر از کشورها خطرناک بود و منافع شال را بخطر می انداخت و حق و تو از آنجا پیدا شد.
امروزه پس از سالهای سال که از تشکیل جامعه ملل می گذرد، بی ایمانی و سستی مردم نسبت به آنها زیاد شده از آن بابت که دریافتند این سازمانها قادر به انجام عملی نیستند، دردی را دوا نمی کنند، قدرت حق
و تو و اسلحه می تواند کارها را از پیش ببرد و برای کسانی که بخواهند با سنگ و چوب و عصا بدشمن حمله کنند راهی و چاره ای نیست، توسل به زور همچنان مطرح است.
