علامه بزرگوار «علی بن حسین قمی» نامه ای به حسین بن روح نوشت که ازحضرت صاحب الامر – علیه السلام – بخواهد تا آن حضرت دعا کند که خداوند متعال به او اولادی فقیه و دین شناس از این زوجه اش که دختر عمویش است، عنایت فرماید. حسین بن روح هم خواسته او را به حضرت مهدی – علیه السلام – رساند، جواب آمد که از این زوجه اولاددار نمی شود، اما به زودی صاحب جاریه ای می گردد که از او صاحب دو فرزند فقیه می شود. و مدت زیادی نگذشت که صاحب جاریه دیلمیه ای شد و خدا به او سه فرزند، روزی کرد:«محمد، حسین و حسن». اما محمد و حسین، از فقهای برجسته و عالمان کم نظیر عالم اسلام می باشند و در حفظ و حافظه، از آیات خدای متعال بوده اند و سرعت حفظ آنان مایه شگفتی مردم بوده است و می گویند که این ویژگی به برکت دعای حضرت مهدی- علیه السلام- بوده است. و اما حسن، آدم متوسطی بود و به عبادت و زهد اشتغال داشته و دور از مردم زندگی می کرده است.(1)
1) غیبت شیخ طوسی، ص 188.
