در این سیاست حکومت مردم بر مردم از میان می رود و حکومت خدا بر مردم پدید می آید. قانون الهی در جامعه بمعرض اجرا و عمل در خواهد آمد، قانونی که کسی در برابر آن حق چون و چرا نداشته باشد و از پذیرش حکومت آن احساس حقارت نکند.
مردم قانون الهی را پذیرفته و به آن تن در می دهند بدان خاطر که از اغراض شخصی و هواهای نفسانی دور و بر کنار است در اختیار طبقه خاص و بنفع گروهی معدود نیست. مصالح و مفاسد بشریت را در نظر دارد، آینده – نگری دارد.
مردم تن به پذیرش قانون الهی می دهند زیرا می دانند خداوندگاری آن را پدید آورده که حکمت و مصلحت افراد را در نظر دارد، گذشته را چون حال می بینند، آینده را چون امروز در می یابد. می تواند خیر و صلاح بشریت را پیش بینی کند و برای رعایت حال همگان مفید واقع شود.
قانون الهی بتمام جوانب حیات بشر توجه دارد و آن چنان نیست که بعدی از ابعاد حیات آدمی را فرو گذارد، حقی را از کسی نادیده گیرد. کسی در برابر آن مصونیت ندارد، حتی خود حاکم، هیچ کس نمی تواند از اجرای آن سرباز زند حتی پاسدار و مراقب اجرائی آن.
