همانطور که در موارد قبلی ذکر شد، وقتی اسلام حاکم، حدود إلهی جاری، عدالت حکمفرما، اقتصاد بسامان و مردم هماهنگ شدند و نشاط جایگزین درد و امید جایگزین یأس گردید و نور جای ظلمت را گرفت، آنگاه است که خون حیات در رگهای انسان و جامعه به حرکت در می آید. دنیا که به دلیل اعمال بشر سراسرش را فساد فرا گرفته بود بار دیگر زنده می شود و انسان نیز چنین خواهد شد.
وخداوند وعده زنده شدن زمین را پس از مرگ در قرآن داده است آنجا که میفرماید:
«إعملوا أنَّ اللّه یحی الارض بعد موتها»(1)
بدانید که خداوند زمین را پس از مرگش زنده می کند.
امام باقر (علیه السلام) مرگ زمین را «کفر اهلش» تفسیر کرده و فرموده است کافر «مرده» است و امام صادق (علیه السلام) نیز حیات زمین پس از مرگ را «عدل بعد از جور» معنا کرده است. زمانیکه بشر سرافراز و مستقل و رها شده از
قید و بندهای درون و برون و در حال اطاعت از خدا به سر برد. به «حیات» می رسد و مرگ را به کناری می زند که امام علی (علیه السلام) فرموده است:
«الموت فی حیاتکم مقهورین والحیاة فی موتکم قاهرین»(2)
مرگ در زندگی شماست اگر مغلوب باشید و زندگی در مرگتان است اگر غالب گردید.
سعادت بشر آن روزگار است که به «غلبه» در زندگی ظاهری دنیا دست می یابد و آن زمان زیبا و شکوفاست آنچنانکه امام صادق (علیه السلام) در دعایش از خدا می خواهد در آن زمان شهرها را به سبب ظهور مهدی (علیه السلام) آباد کند و بندگانش را حیات بخشد.(3)
1) حدید / 17.
2) نهج البلاغة، خطبه 51.
3) مفاتیح الجنان، دعای عهد.
