از مجموع مطالب گذشته سه نکتهی مهم و اساسی معلوم شد:
1. رهبران الهی کسانی هستند که از هر گناه و خطائی مصوناند. به انتخاب و گزینش خداوند، پیشوای خلق گردیده و از سوی پروردگار مهربان به این مقام منصوب شدهاند.
2. سند اعتبار و پشتوانهی حجیت آنان، نص خداوند می‌باشد که در کلامی روشن و صریح، ایشان را بدین منصب معرفی نموده است. این نصوص قطعی و اسناد آسمانی، به وسیلهی پیامبر یا امام پیشین که حجیتش ثابت شده، نسبت به حجت و رهبر آینده ابلاغ گردیده است چنانکه نمونههایش ذکر شد.
3. هر پیامبر یا وصی پیامبری که به حجیتش تنصیص شده است (یعنی منصوب از طرف خدا بوده و به نص الهی بدین سمت معرفی گردیده است) دارای علم و قدرت موهبتی است و این دو نشانهی بزرگ نمایانگر راستگویی و پشتوانهی مقام غیبی وی می‌باشد تا مردم، با اطمینان بیشتر و خاطری آسودهتر به او گرویده، حقایق معنوی و معارف ربانی را از او فراگیرند.
دربارهی اصل اول و دوم مطالبی به طور فشرده بیان شد، اکنون وقت آن رسیده که پیرامون سومین اصل یعنی علم و قدرت وهبی الهی، شرح کوتاهی خاطرنشان سازیم.
نخست فرق بین نعمتهای اکتسابی و موهبتی را در ضمن مثال سادهای بیان میداریم تا مطلب، واضحتر و روشنتر گردد.
