فلما رأؤک ثابت الجاش، غیر خائف و لا خاش، نصبوا لک غوائل مکرهم و قاتلوک بکیدهم و شرهم، و أمر اللعین جنوده، فمنعوک الماء
و وروده، و ناجزوک القتال، و عاجلوک النزال، و رشقوک بالسهام و النبال، و بسطوا الیک أکف الاصطلام، و لم یرعوا لک ذماما، و لا راقبوا [راغبوا] فیک أثاما، فی قتلهم أولیاءک، و نهبهم رحالک، و أنت مقدم فی الهبوات، و محتمل للأذیات، قد عجبت من صبرک ملائکة السماوات.(1)
چون تو را پایدار- نه گریز پا و نترس و شریف دیدند، شرارتهای فریبهایشان را پیش آوردند و با حیله و بدی خود با تو جنگیدند و آن نفرین شده، لشگریانش را فرمان داد، پس تو را از آب و وارد شدن در آن بازداشتند و تو را به جنگ کشاندند، و در جنگ از شترها پیاده شده، بر اسبها نشستند و بر تو شتافتند و با تیر و سنگ زدند، و دستها را برای از میان برداشتن و نابود کردن تو گشودند و احترام تو را حفظ نکردند و از جزای گناه خویش در حق تو، در کشتن فرزندانت و تاراج بردنت نترسیدند، در حالی که تو پیشتاز در گرد و غبار و تحمل کنندهی آزارها و اذیتها بودی، فرشتگان آسمان از صبر و شکیبایی تو به شگفتی افتادند.
1) بحار الانوار، ج 98، ص 321 و 322.
