زمان مطالعه: < 1 دقیقه
«و أما علة ما وقع من الغیبة، فان الله عز و جل یقول: (یا ایها الذین آمنوا لا تسألوا عن أشیاء ان تبد لکم تسؤکم)(1) انه لم یکن احد من آبائی الا و قد وقعت فی عنقه بیعة لطاغیة زمانه، و انی أخرج حین أخرج و لا بیعة لأحد من الطواغیت فی عنقی».(2)
در مورد علت غیبت ما، خداوند عز و جل میفرماید: «ای کسانی که ایمان آوردهاید، از چیزهایی که اگر برایتان آشکار شود، ناراحت میشوید سوال مکنید».
هیچ یک از پدرانم نزیستند مگر آن که بیعتی از طاغوت زمانشان بر ایشان تحمیل گشت، اما زمانی که من قیام میکنم؛ بیعت هیچ یک از طاغیان و طاغوتها برگردنم نیست.
1) مائده، 101.
2) احتجاج، ج 2، ص 471؛ بحار الانوار، ج 53، ص 181؛ غیبت، شیخ طوسی، تهران،نینوی الحدیثة، ص 177؛ کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، قم، مؤسسهی نشر اسلامی، ص 485.
