در پایان پیشگفتار یادآور شدیم که «فیض» سه قصیده از سرودههاى خود را به شیوه شاعران متقدم، در آغاز شوق المهدى قرار داده است، بدینگونه:
1- در مبدأ آفرینش ارواح ائمه هدى و قصه حضرت آدم و حوا.
2- در قائم بودن جهان به وجود امام زمان علیه السلام.
3- بشارت به ظهور موعود و منقبت آن زبده موجود.
دور نیست که این نیز به پیروى از سه قصیده خواجه شیراز در آغاز دیوانش، (مدح شاه منصور مظفرى، مدح شاه شجاع، مدح قوام الدین صاحب عیار وزیر شاه شجاع) بوده است! «فیض» در این سه قصیده نغز مخصوصا قصیده نخست که در آن از آغاز آفرینش انسان و تطور و تکامل او تا پیدایش نبى اکرم و ائمه طاهرین علیهم السلام، بر اساس احادیث معتبر اسلامى، سخن گفته، منتهاى مهارت و استادى خود را به ثبوت رسانده است.
نظر به این که قصیده نخست بسیار طولانى بود، براى آن عناوینى قرار دادیم تا موضوعات از هم جدا شود و خوانندگان احساس خستگى نکنند. به همین منظور در دو قصیده دیگر نیز با گذاردن سه ستاره در چند جا، فاصلههائى به وجود آوردیم.
فیض در این سه قصیده مضامین آیات قرآنى، و عمده احادیث و روایات اسلامى به نقل از پیغمبر اکرم و ائمه طاهرین علیهم السلام و درباره آغاز آفرینش انسان و سیر کمالى او تا ظهور پیغمبر اسلام و ائمه معصومین را به کار گرفته، و مخصوصا در قصیده سوم علائم امام زمان و حالات و کارهاى برجسته او را در زمان ظهور بیان کرده است.
