به سبب ولادت حضرت مهدی – علیه السلام – شادی و شعف گسترده ای تمام مراکز و محافل تشیع را فراگرفت. مردم، شخصیتها و بزرگان، دسته – دسته خدمت حضرت امام حسن عسگری می رسیدند و ولادت آن بزرگوار را به
ایشان تبریک و تهنیت می گفتند. حسن فرزند حسین علوی – یکی از همین افراد – می گوید: خدمت حضرت امام حسن عسگری – علیه السلام – رسیدم و ولادت فرزندش حضرت قائم را در سر من رای به ایشان تبریک گفتم.(1)
و شیعیان – به طور مرتب – با اینکه وقت کمی از ولادت آن حضرت گذشته بود – به همدیگر بشارت و تبریک می گفتند و شاعران، شروع به سرودن اشعار نمودند و بدین وسیله، سرور و خوشحالی خودشان را آشکار می نمودند. «شیخ محمد سماوی» می گوید:
یا لیله قد اسفرت عن مولد
طرب الزمان به وطاب الحین…(2)
و از کسانی که به همین مناسبت، شعر سروده، شاعر موید و موفق، شیخ کاظم آل نوح است، او در قصیده اش می گوید:
بلیله نصف شعبان علینا
اطل البشر و هو لها قرین…(3)
1) بحار 13 : 6، کتاب غیبت شیخ طوسی.
2) متن الرحمن 2 : 233.
3) همان مدرک 2: 235.