«محمد بن علی شلمغانی» معروف به «ابن ابی الغراقر» مدتها معتدل بوده و انحرافی نداشته است، اما بعدها در اثر حسد ورزیدن نسبت به «شیخ ابوالقاسم حسین بن روح» نمایندهی خاص حضرت مهدی – سلام الله علیه – منحرف شد و مذهب اهل بیت – علیهم السلام – را رها کرد و به مسلکهای پست رو آورد و از جمله دستورات آن مسالک این بود که هیچ عبادتی لازم نیست و همهی مسایل زناشویی بین ارحام جایز و مباح است و باید شخص فاضل و برتر شخص کم فضل را نکاح کند تا در آن نور، داخل نماید!!
از حضرت صاحب الامر – علیه السلام – توقیعی صادر شد که در آن، «شلمغانی» لعن و از او برائت گردید.
وقتی که بدعتهای او آشکار شد، حاکم وقت، او را در بغداد، در سال 323 قمری، به قتل رساند.
اینان برخی از دجالها و دروغگویان در عصر غیبت صغرا بودند. و بعضی از اینان به خاطر حسادتی که نسبت به برخی از نواب امام زمان – علیه السلام –
داشتند و خودشان را از آن مقام و منصب بزرگ، محروم می دیدند، به خاطر همین، به چنین دروغهایی متوسل می شدند.
