«عَنْ عَلِیِّ بْنِ مُوسَی الرِّضا، عَنْ أَبِیهِ مُوسَی بْنَ جَعْفَرٍ، عَنْ أَبِیهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ، عَنْ أَبِیهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلیٍّ، عَنْ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ الحُسَیْنِ، عَنْ أَبِیهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ، عَنْ أَبِیهِ أَمِیرِالْمُؤْمِنینَ عَلِیِّ بْنِ أَبیطالِبٍ – عَلَیْهِمُ السَّلام – أَنَّهُ قَالَ:
التّاسِعُ مِنْ وُلْدِکَ یا حُسَیْنُ! هُوَ الْقائِمُ بِالْحَقِّ، المُظْهِرُ لِلدِّین و الباسِطُ لِلْعَدْلِ.
قالَ الْحُسَیْنُ: فَقُلْتُ لَهُ: یا أَمیرَالْمُؤْمِنینَ! إِنَّ ذلِکَ لَکائِنٌ؟
فَقالَ – عَلَیْهِ السَّلام -:
إِی وَ الَّذی بَعَثَ مُحَمَّدًا – صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم – بِالنُّبُوةِ وَ اصْطَفاهُ عَلی جَمیعِ الْبَرِیَّةِ، وَ لکِنْ بَعْدَ غَیْبَةٍ وَ حَیْرَةٍ، فَلا یَثْبُتُ فیها عَلی دینِهِ إِلَّا الْمُخْلِصُونَ المُباشِرُونَ لِرُوحِ الیَقینِ، الَّذینَ أَخَذَ اللَّهُ – عَزَّ وَ جَلّ – میثاقَهُمْ بِوِلایَتِنا وَ کَتَبَ فی
قُلُوبِهِمُ الْإیمانَ وَ أَیَّدَهُمْ بِرُوحٍ مِنْهُ».(1)
(یعنی:
منقول است از إمام علیّ بن موسی الرّضا که نقل فرمود از پدرِ خویش موسی بن جعفر، و آن حضرت از پدرِ خویش جعفر بن محمّد، و آن حضرت از پدرِ خویش محمّد بن علیّ، و آن حضرت از پدرِ خویش علیّ بن حُسَین، و آن حضرت از پدرِ خویش حُسَیْن بن علیّ، و آن حضرت از پدرِ خویش علیّ بن أبیطالب – علیهم السّلام – که آن حضرت فرمود:
نهمین [نسل] از فرزندانِ تو – ای حُسَیْن! – همان بَرپایْدارنده حق و آشکارسازنده دین و گستراننده عدل است.
حُسَیْن گفت: به آن حضرت گفتم: ای أمیرِ مؤمنان! این واقع خواهد شد؟
أمیرِ مؤمنان – علیه السّلام – فرمود:
آری، قَسَم به آنکس که محمّد – صلّی اللّه علیه و آله و سلّم – را به پیامبری برانگیخت و او را بر همه آفریدگان برگزید، چُنین خواهد شد؛ لیک پس از غَیبتی و حیرتی که در آن غَیبت و حیرت هیچکس بر دینِ او نمیپایَد جُز مُخْلصانِ آمیزگار با جانِ یقین، کسانی که خدایْ – عَزَّ وَ جَلّ – از ایشان بر ولایتِ ما پیمان ستانده و إیمان را در دلهاشان بنگاشته(2) و ایشان را به جانْمایهای از جانبِ خود نیرو داده است).(3)
1) کمالالدّین و تمامالنّعمة / 304 «پهلوان، 564:1؛ و: کمرهای: 421 و 422».
2) ««یعنی با ایشان الطافی کرده است که ایمان در دل ایشان ثابت شده است» (رَوْض الجِنان و رَوْح الجَنان، تصحیحِ یاحقّی و ناصح، 92:19)».
3) «أمیرِ مؤمنان – علیه السّلام -، در این فرمایش، به آیه 22 از سورتِ مجادله (58) نظر داشتهاند.در کتابِ شریفِ کافی بابی هست به عنوانِ «باب الرّوح الّذی أیّد به المؤمن» (نگر: مرآةالعقول، 9 : 396 – 394) که مطالعه آن و شروحش در دستیابی به باطِن حدیثِ موردِ بحثِ ما نیز سودمند خواهد بود.همچُنین نگر: الصّافی فی تفسیر القرآن، تحقیق: السّیّدمحسن الحُسَینیّالأَمینیّ، 143:7 و 144؛ و: مَهدیِ موعود [علیه السّلام]، علیِ دوانی، ص 1071».
