«حفظ الله الحق علی اهله، و اقره فی مستقره، و ابی الله عز و جل أن تکون الامامة فی الاخوین الا فی الحسن و الحسین، و اذ أذن الله لنا فی القول ظهر الحق و اضمحل الباطل، و انجسر عنکم، و الی الله ارغب فی الکفایة، و جمیل الصنع و الولایة و حسبنا الله و نعم الوکیل، و صلی الله علی محمد و آل محمد».(1)
خداوند حق را برای اهلش نگه داشته و آن را در جایگاه خود ثابت قرار داده است و از اینکه امامت و پیشوایی را در دو برادر جز حسن و حسین [علیهما السلام] قرار دهد، خودداری نموده است، و هرگاه خداوند اجازهی سخن گفتن به ما بدهد، حق آشکار و باطل نابود میشود و از شما دور میگردد و من به خداوند روی میآورم تا امور ما را کفایت نماید و با ما به نیکویی رفتار کند و سرپرستی فرماید و او وکیل خوبی است. درود خداوند بر محمد و خاندانش باد.
1) احتجاج، ج 2، ص 469؛ غیبت، ص 176؛ بحار الانوار، ج 53، ص 196.
