«قالَ أَبُومُحَمَّدٍ بْنُ شاذان – عَلَیْهِ الرَّحْمَة -: حَدَّثَنا أَبُوعَبْدِاللّهِ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَعْدٍ الکاتب (رض):
قال أَبُومُحَمَّدٍ – عَلَیْهِ السَّلام -:
قَدْ وَضَعَ بَنُوأُمَیَّة وَ بَنُوالْعَبّاسِ سُیُوفَهُمْ عَلَیْنا لِعِلَّتَیْنِ:
أَحَدُهُما: انَّهُمْ کانُوا یَعْلَمُونَ لَیْسَ لَهُمْ فِی الْخِلافَةِ حَقٌّ فَیَخافُونَ مِن ادِّعائِنا إِیّاها وَ تستقّر فی مَرکَزها.
ثانیهما: انَّهُمْ قَدْ وَقَفُوا مِنَ الْأَخْبارِ الْمُتَواتِرَةِ عَلَی أَنَّ زَوَالَ مُلْکِ الجَبابِرَةِ وَ الظَّلَمَةِ عَلَی یَدِ الْقائمِ مِنّا وَ کانُوا لایَشُکُّونَ انَّهُمْ مِنَ الْجَبابِرَةِ و الظَّلَمةِ، فَسَعَوْا فی قَتْلِ أَهْلِ بَیْتِ رَسُولِاللّهِ – صَلَّی اللّهُ عَلَیْهِ وَ آلِه – وَ إِبادَةِ نَسْلِهِ طَمَعًا مِنْهُمْ فِی
الْوَصْلِ إِلی مَنْعِ تَوَلُّدِ القائِمِ – علیه السَّلام – أَوْ قَتْلِهِ، فَأَبَی اللّهُ أَنْ یَکْشِفَ أَمْرَهُ لِوَاحِدٍ مِنْهُمْ إلّا یُتِمّ نورَه وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ.»(1)
(یعنی:
أبومحمّد بن شاذان – که رحمت بر او باد – گفت: أبوعبداللّه بن حُسَیْن بن سَعدِ کاتب (رض) برایِ ما نقل کرد که:
أبومحمّد [یعنی: إمامِ عسکری] – علیه السّلام – فرمود:
بَنیأُمَیّه و بَنیعبّاس به دو علّت شمشیر بر ما نهادهاند:
یکی آنکه میدانستند ایشان را در خلافت حقّی نیست و بیم داشتهاند ما آن را اِدِّعا کنیم و در جایگاهِ أصلیاش قرار گیرد.
دوم آنکه ایشان از أخبارِ مُتَواتِر دانسته بودند که نابودیِ فرمانروائیِ جَبّاران و ظالمان بر دستِ قائِمِ ما است و شَک نداشتند که خود از جَبّاران و ظالماناند. پس به قتلِ أهلِ بَیتِ رسولِخدا – صلّی اللّه علیه و آله – و نابود ساختنِ نسلِ آن حضرت بکوشیدند و از این طریق میخواستند یا مانعِ تولّدِ قائِم – علیه السّلام – شوند و یا او را به قتل آورَند.(2)
پس خداوند نپذیرفت که تا نورِ خود را – هرچند مُشرِکان خوش ندارَند – به تمامت نرسانده است، برایِ هیچیک از ایشان از کارِ خویش پرده برگیرد.).
1) إثبات الهداة 139:7 ح 685 «؛ و نگر: گزیده کفایة المهتدی؛ و: کشف الحقّ، خاتونآبادی، ط. میرصابری، ص 52 و 53».
2) ««یعنی مبالغه در کشتن أهل بیت رسولخدا – صلّی اللّه علیه و آله – مینمودند، به امید آنکه شاید آن حضرت به وجود نیاید، یا اگر به وجود آمده باشد کشته شود، تا مُلک و پادشاهی از دست ایشان بدر نرود» (کشف الحقّ، ط. میرصابری، ص 53)».
