هشداری مهم

مطالبی که بیان شد، هشدار مهمی است برای تمام مردم، مخصوصا عوام که زود فریب می‏خورند و با مشاهده‏ی اندک چیزی به هر آستانی سر می‏سپارند.

برخی از دکان‏داران مرید ساز، ختم‏ها و اورادی به عنوان برنامه‏ی تزکیه‏ی نفس و دستورات چله نشینی و اذکاری، به بهانه‏ی تهذیب باطن و صعود روح به پیروانشان می‏دهند.

شخص تابع هم با کمال تعبد، ریاضت می‏کشد و اذکار مخصوص را در اوقات خاص خود می‏خواند و فکر را به همان جهتی که مرشد خواسته، تمرکز می‏دهد. خواه ناخواه، بعد از مدتی خوابی می‏بیند، یا در اثر تلقین به نفس که معلول حرفهای مرشد است، مکاشفه‏ای برای

او رخ می‏دهد و خلاصه اثری در روح خود می‏یابد که قبلا فاقد آن بوده است.

در اینجا اهل دقت و افراد دانا و نکته شناس می‏دانند که این توفیقات معنوی، از قبیل خواب دیدن‏ها و انبساط روح یافتن‏ها و مکاشفات گوناگون، نتیجه‏ی قدرت روح است که بر اثر محاصره‏ی نفس و حبس فکر پیدا شده است و ربطی به حق بودن یا بطلان جناب مرشد و مراد ندارد.

چه بسا ممکن است بیشتر از این ثمرات، از راه ریاضت‏های نامشروع هم حاصل شود. اما جوانان پاکدل و ناآگاه و مردم ساده لوح و ظاهربین، خیال می‏کنند این آثار، فقط معلول توجه نفسانی قطب و نفس کریمانه‏ی مراد و کرامت شخص مرشد است و خبر ندارند که ریشه‏ی اصلی کار، مربوط به ریاضت های خودشان می‏باشد که منشا حصر روح گردیده، قدرت باطنی و حالات جدیدی را پدید می‏آورده است.

در هر حال این رمزی بود که شگرد کار خیلی‏ها را فاش می‏سازد و هشداری است تا مردم زودباور، به بازیهای مریدبازان دنیا طلب – که در پی ثروت و ریاست‏اند – فریفته نشوند و به هر آستانی سرنسپارند.

روش فقهاء شیعه و علماء با اخلاص؛ دعوت به حق است، نه دعوت به نفس. از این رو خود را مطرح نمی‏کنند و نفس و القائات خویش را موثر نمی‏دانند. بلکه در برنامه دادن برای تهذیب باطن و سیر و سلوک نفسانی و برای تطهیر قلب و تزکیه‏ی روح، به بیانات

معصومین علیهم السلام استناد می‏کنند و تنها دعاها و دستوراتی را که در کتاب و سنت است، آن هم به عنوان امر خدا و پیامبر و ائمه علیهم السلام، به به عنوان دستور خود و اختراع خویش، توصیه می‏نمایند.

اکنون به شیفتگان معنویت و مردم حق جو، بخصوص جوانان پاکدل که در جستجوی کمالات روحی و مصمم بر تزکیه‏ی باطن هستند، توصیه می‏شود جز به خدا و اهل بیت علیهم السلام، گرایش نیابند و بدانند راه اصلی و شیوه‏ی مورد رضای معصومین، تقوی و پارسایی است؛ یعنی ترک گناهان و انجام واجبات. اگر هم خواستند بیشتر به توفیقات معنوی برسند و از کمالات نفسانی برخوردار گردند به انجام مستحبات، در حد مقدور و ترک مکروهات، به اندازه‏ی امکان بپردازند، سپس هر چه بیشتر قرآن تلاوت کنند، دعاهای وارده از معصومین را قرائت نمایند و معرفت و محبت و توسلات خود را به اهل بیت، مخصوصا حضرت صاحب الزمان علیه السلام محکم‏تر و پیوسته‏تر سازند. نیز توجه داشته باشند که برنامه‏ی تصفیه و خودسازی معنوی، در همین است و بس.

در توسل به ائمه اطهار و حضرت بقیة الله علیهم السلام نیز زمان و مکان‏ها فرق ندارند، جز آنچه در کتاب و سنت بیان شده است. مثل برتری مسجد الحرام و مساجد دیگر و حرم اهل بیت علیهم السلام و امثال آن نسبت به سایر مکان‏ها و فضیلت شب‏های جمعه و

عصرهای جمعه و روز عید غدیر و شب نیمه‏ی شعبان و ماه رمضان و امثال آن، نسبت به سایر زمان‏ها، که سند شرعی دارند. این اوقات و اماکن به حکم وحی، شرافت و امتیاز خاصی یافته‏اند. اما خانقاه فلان درویش یا خانه‏ی فلان آقا و مرشد و مراد، به عنوان شخص او، هیچ فضیلتی ندارد. بلکه اگر موجب تقویت باطل شود و باعث فریب خوردن عوام الناس گردد، چه بسا حرام هم باشد.