مذاهب می گویند بشریت پس از دیدن این همه رنج و تعب، دشواری و مصیبت، سختی و ناراحتی، بالاخره آسایش و فراغ خود را خواهد یافت. روزی می رسد که در آن رنجها زائل گردند، ناگواری ها از میان بروند، استثمارها فانی و نابود شوند و بشریت روی خیر و آسایش را ببینند.
انسان امروز در منتهای زجر و ناکامی است. زحمت می کشد ولی
حاصل دسترنج او را دیگران به یغما می برند. کار می کند ولی از محصول کارش دیگران بیش از خود او بهره مندند، تن به کار مزدی می دهد ولی مزد واقعی خود را نمی یابد. در نتیجه بر اثر چنین احساسی خستگی بر تن او می ماند، فراغش از میان می رود، احساس امن و آسایش نخواهد کرد.
مذاهب می گویند آنچه در آینده راجع به آسایش و امن است بشر امروز نمی تواند حتی آن را تصور کند. زیرا آنچه تا حال دیده و احساس کرده خلاف آن بوده است. امنیتی برای او پدید آید که خوف خلق را از دل او زائل سازد. آرامشی برای او حاصل شود که لذت زندگی را بر اثر آن احساس نماید. حتی سخن از توسعه این امنیت و بهره مندی حیوانات از آن است.
