کشف یک راز

علت اصلی قدرت روح و ریشه‏ی تصرف در افراد و تسخیر اشیاء، حصر نفس و حبس فکر است که از راه ریاضت کشیدن پدید می‏آید. این کلید، سر مهمی را می‏گشاید و راز بزرگی را کشف می‏کند.

ریاضت، رشته‏های گوناگون دارد مثل اذکار و اوراد مختلف، فکرهای مخصوص، چله نشینی‏های خاص، مراوده‏ها و منترهای متفاوت و افسون‏های متعدد.

منتر عبارت است از الفاظ و کلماتی که شخص را به تصرف در اشیاء و اشخاص قادر می‏سازد. به آن، افسون هم گفته می‏شود.

سر تاثیر تمام رشته‏های ریاضتی، به همان علت اصلی برمی‏گردد یعنی تمرکز و کانون دادن به قدرت باطن از راه حبس فکر و حصر نفس.

اینجا است که راز قدرت نمائی‏ها و کارهای خارق العاده و برخی از کشف و شهودها، فاش می‏گردد و معلوم می‏شود که این ذکرها و فکرها و دستورات فلان درویش یا ارشادات فلان مراد و مرتاض و قطب و صوفی، هیچکدام موضوعیت ندارند، فقط وسیله‏ای هستند برای محاصره‏ی روح و بروز قدرت معنوی که در جان انسان نهفته است.

بنابراین اگر شنیدید که فلان درویش گفت: چهل روز در مکان معین بنشین و در زمان معین، چهارده هزار مرتبه بگو: ناد علی، یا اگر شنیدید فلان مریدپرور که بر خر مراد سوار شده و عوام الناس را منتر نموده است، دستور داد چهل شب سحرها برخیز و نافله بخوان یا چهل روز در خانه‏ی خلوت، در نقطه‏ی خاصی بنشین و نیم ساعت قبل از غروب آفتاب، چهارده هزار بار بگو لا اله الا الله، یا مثلا صد و ده بار صلوات بفرست یا سایر اوراد و ختومات حقه را توصیه کرد، نیز اگر شنیدید فلان مرتاض گفت: دویست روز در مکان تاریکی بنشین و به نقطه‏ی معینی چشم بدوز، یا یک سال حرف نزن و یک کلمه سخن نگو، تمام این اعمال و اذکار، علت می‏شوند برای کانون گرفتن قدرت روح در یک جهت و تمرکز نیروی باطن در یک نقطه.

پس خود این وردها و کارها و ذکرها، اثر انحصاری و موضوعیت ندارند. اثر اصلی مربوط به تقویت روح است. این اعمال و اوراد، فقط پلی هستند برای رسیدن به قوت روح، یعنی برنامه‏ی ریاضتند،

ریاضت هم هر چه باشد، چه از راه شرع و چه از راه خلاف شرع، روح را نیرو می‏بخشد و روان آدمی را نیرومند می‏سازد. در نتیجه انسان چه مرتاض هندی آتش‏پرست باشد، چه مسلمان موحد خداپرست، وقتی قدرت معنوی پیدا کرد، کارهای شگفت انجام می‏دهد و بر اشیاء تسلط پیدا می‏کند.