پیشگفتار (8)

سپاس و ستایش خدایْ راست، پروردگارِ جهانیان؛ و درود و سلام بر مُحَمَّد و خاندانِ پاکیزه‏مَنِشِ پاکِ او باد، بویژه بر مَهدیِ مُنْتَظَر که زمین را – همانگونه که از ستم و جَوْر پُر شده است، از قِسط و عدل پُر می‏سازد؛ و نَفرینِ هَماره بر همگیِ دشمنانشان باد!

أحادیثِ مَهدی (عج) نزدِ فَریقَیْن مُتَواتِر است: شیعه إمامیّه او را با سیمایِ روشنش می‏شناسند و بدینسان به او باور دارند؛ أهلِ سنّتِ نیز به طورِ مُجْمَل به او معتقدند «هرچند أحیانًا در تعیینِ شخصِ او إبهام و اختلاف دارند». اگر هم کسانی، استثنائًا او را مُنکر شوند، از سرِ لِجاج و عِناد است و بس.

حتّی می‏توان گفت اعتقاد به مَهدی (عج) از فطریّات به شمار می‏رود؛ زیرا مردمان، همه، مُصلِحی جهانی را انتظار می‏کشند که زمین را از قِسط و عدل پُر سازد.

و هیچیک از علمایِ «نگارشْ‏پیشه و أَثَرآفرینِ» إسلام، از خاصّه و عامّه، نیست

که رساله یا کتابی «یا سُخَنی» درباره حضرتِ مَهدی – عَجَّلَ‏اللّهُ فَرَجَه – نداشته باشد. پاره‏ای از آنها را در فصلِ نخست از این رساله یاد کرده‏ام و خواننده می‏تواند بدان رجوع فرماید.