«عَنِ المُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ، عَنِ الصّادِقِ جَعْفرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَن أَبیهِ عَن آبائِه – عَلیهِمُ السَّلام – عَنْ أَمیرِ الْمُؤمنین – عَلَیهِ السَّلام – قالَ: قالَ رَسُولُاللّهِ (ص): لَمّا أُسْرِیَ بی إِلَی السَّماءِ أَوحی إِلَیَّ رَبّی – جَلَّ جَلالُهُ – فَقالَ:
یا مُحَمَّدُ! إِنّی اطَّلَعْتُ عَلیَ الْأَرْضِ اطِّلاعَةً فَاخْتَرْتُکَ مِنْها فَجَعَلْتُکَ نَبِیًّا، وَ شَقَقْتُ لَکَ مِنِ اسْمی اسْمًا فَأَنَا الْمَحْمُودُ وَ أَنْتَ مُحَمَّدٌ، ثُمَّ اطَّلَعْتُ الثّانِیَةَ فَاخْتَرْتُ مِنْها عَلِیًّا وَ جَعَلْتُهُ وَصِیَّکَ وَ خَلِیفَتَکَ وَ زَوْجَ ابْنَتِکَ و أَبا ذُرِّیَّتِکَ، وَ شَقَقْتُ لَهُ اسْمًا مِنْ أَسْمائی، فَأَنَا الْعَلِیُّ الْأَعْلَی وَ هُوَ عَلیٌّ، وَ خَلَقْتُ فاطِمَةَ وَ الْحَسَنَ و الْحُسَیْنَ مِنْ نُورِکُما، ثُمَّ عَرَضْتُ وِلایَتَهُمْ عَلیَ الْمَلائِکَةِ، فَمَنْ قَبِلَها کانَ عِنْدی مِنَ الْمُقَرَّبِینَ.
یا مُحَمَّدُ! لَوْ أَنَّ عَبْدًا عَبَدنی حَتَّی یَنْقَطِعَ وَ یَصیرَ کَالشَّنِّ البالی، ثُمَّ أَتانی جاحِدًا لِوِلایَتِهِمْ فَمَا أَسْکَنْتُهُ جَنَّتی وَ لا أَظْلَلْتُهُ تَحْتَ عَرْشی.
یا مُحَمَّدُ! تُحِبُّ أَنْ تَراهُمْ؟
قُلْتُ: نَعَمْ یا رَبِّ. فقالَ – عَزَّ وَ جَلَّ -: ارْفَعْ رَأْسَکَ، فَرَفَعْتُ رَأْسی وَ إِذَا أَنَا بِأَنْوارِ عَلیٍّ وَ فاطِمَةَ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ وَ عَلیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ مُحَمَّدِ بْنِ عَلیٍّ وَ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ وَ مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ وَ عَلیِّ بْنِ مُوسی وَ مُحَمَّدِ بنِ عَلیٍّ وَ عَلیِّ بْنِ محمّدٍ والحَسَنِ بْنِ عَلیٍّ وَ «م ح م د» بْنِ الْحَسَنِ الْقائِمِ فی وَسَطِهِمْ کَأَنَّهُ کَوْکَبٌ دُرِّیٌّ.
قُلْتُ: یا ربِّ! وَ مَنْ هؤُلاءِ؟ قالَ: هؤُلاءِ الْأَئِمَّةُ، و هذَا الْقائِمُ الَّذِی یُحَلِّلُ حَلالِی وَ یُحَرِّمُ حَرامی وَبِهِ أَنْتَقِمُ مِنْ أَعْدائی وَ هُوَ رَاحَةٌ لِأَوْلِیائی وَ هُوَ الَّذِی یَشْفِی قُلُوبَ شیعَتِکَ مِنَ الظّالِمینَ و الجاحِدینَ و الْکافِرینَ فَیُخْرِجُ اللَّاتَ وَ الْعُزَّی طَرِیَّیْنِ فَیُحْرِقُهُما، فَلَفِتْنَةُ النّاسِ یَوْمَئذٍ بِهِما أَشَدُّ مِنْ فِتْنَةِ الْعِجْلِ وَ السّامِرِیِّ».(1)
(یعنی:
از مُفَضَّل بن عُمَر(2) منقول است که از إمام جعفر بن محمّد الصّادق – علیهما السّلام – نقل کرد که آن حضرت از پدرِ خود و پدرِ بزرگوارش از پدرانِ خویش – علیهم السّلام – نقل فرمود که از أمیرِمؤمنان – علیه السّلام – نقل کردند که گفت:
رسولِخدا (ص) فرمود: هنگامی که شبانه به آسمان بُرده شدم، پروردگارم – جَلَّ جَلالُه -(3) به من وحی کرد و گفت:
ای محمّد! من بر زمین نظری افکندم، پس تو را از آن برگزیدم و پیامبرت ساختم، و از نامِ خود برای تو نامی برشکافتم که من «محمود»ام و تو «محمّد». آنگاه دوم بار نظری افکندم، پس علی را از آن برگزیدم و او را وصیِّ تو و جانشینِ تو و همسرِ دخترت و پدرِ زاد و رودت ساختم، و از نامهایِ خود برایِ او نامی برشکافتم که من «علیِّ أَعْلی» یَم و او «علیّ»؛ و فاطِمَه و حَسَن و حُسَیْن را از نورِ شما دو تَن بیافریدم. آنگاه ولایتِ ایشان را بر فرشتگان عرضه داشتم، و هرکه آن را پذیرفت نزدِ من از مُقَرَّبان شد.
ای محمّد! اگر بندهای مرا چَندان عبادت کُنَد که از پا درآیَد و چون پوستی خشک و پوسیده شود، آنگاه در حالی که مُنکِرِ ولایتِ ایشان است به نزدِ من آید، او را در بهشتِ خود سُکنی نمیدِهَم و زیرِ عرشِ خود پناهش نمیبخشم.
ای محمّد! دوست داری که ایشان را ببینی؟
گفتم: آری، ای پروردگارِ من!
پس خدایْ – عَزَّ وَ جَلّ – فرمود: سَرَت را بلند کُن. سَرَم را بلند کردم و نورهایِ علیّ و فاطِمَه و حَسَن و حُسَیْن و علیّ بن حُسَیْن و محمّد بن علیّ و جعفر بن محمّد و موسی بن جعفر و علیّ بن موسی و محمّد بن علیّ و علیّ بن محمّد و حَسَن بن علیّ را دیدم که «م ح م د» بن حَسَنِ قائِم در میانِ ایشان و پنداری اَختری تابان بود.
گفتم: ای پروردگارِ من! اینان کیستند؟
فرمود: اینان پیشوایاناند، و این قائِم است که حلالِ مرا حلال و حرامِ مرا حرام میدارد و با او از دشمنانم انتقام میگیرم و او مایه آسایشِ دوستانِ من است و آنکسی است که دردِ دلهایِ پیروانت را از ستمگران و مُنکِران و کافران تَشَفّی دهد و لات و عُزّی را تر و تازه بیرون آرَد و بسوزانَد و آن روز فریفتگیِ مردمان به این دو، از فریبِ گوساله و سامِری سختتر است.).
1) کمالالدّین و تمام النّعمة / 252 «و نیز نگر: پهلوان، 473:1 و 474؛ و: کمرهای: 364:1 و 365.و نیز سنج: الغَیبهیِ نُعمانی، ط. فارِس حَسّون کریم، ص 94 و 95 و: الجَواهر السّنیّة، ط. 1402 ه. ق.، صص 221 – 216 و 241 و 242».
2) «أبوعبداللّه – یا: أبومحمّد – مُفَضَّل بن عُمَرِ جُعْفیِّ کوفی را شیخِ مفید – قُدِّسَ سِرُّه – از خواصّ و یارانِ نزدیکِ إمامِ صادق – علیه السّلام – قلم داده است و شیخِ طوسی – قُدِّسَ سرّه – نیز در الغَیْبَة او را در شمارِ «ستودگان» آورده. در جوامعِ روائیِ ما از وی روایاتِ بسیاری آمده است.نگر: الموسوعة الرّجالیّة المیسّرة 259:2 و 260».
3) «یعنی: بزرگ است شکوهمندیِ او».
