«قالَ الحُسَیْنُ بْنُ عَلیِّ بْنِ أبیطالِبٍ – علیهما السّلام -:
مِنّا اثْناعَشَرَ مَهْدِیًّا، أَوَّلُهُمْ أَمیرُالْمُؤْمِنینَ عَلیُّ بْنُ أَبیطالِبٍ، وَ آخِرُهُمُ التّاسِعُ مِنْ وُلْدی، وَ هُو الْإِمامُ القائِمُ بِالحقِّ – یُحْیِی اللّهُ بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِهَا، وَ یُظْهِرُ بِهِ دینَ الْحَقِّ عَلَی الدّینِ کُلِّه وَ لَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ، لَهُ غَیْبَةٌ یَرتَدُّ فیها أَقْوامٌ وَیَثْبُتُ فیها عَلَی الدّینِ آخَرُونَ، فَیُؤْذَونَ وَ یُقالُ لَهُمْ: «مَتی هذا الْوَعْدُ إِنْ کُنْتُمْ صادِقینَ؟!»، أَما إِنَّ الصَّابِرَ فی غَیْبَتِهِ عَلَی الْأَذی وَ التَّکْذیبِ بِمَنْزِلَةِ الْمُجاهِدِ بِالسَّیْفِ بَیْنَ یَدَی رَسُولِاللّهِ – صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ سَلَّم.».(1)
(یعنی:
از ما [=أهلِبیت] دوازده مَهدی هست؛ نخستینِ ایشان، أمیرِمؤمنان علیّ بن أبیطالب، و واپسینِ ایشان نهمین [نسل] از فرزندانِ من است، و او آن پیشواست که
حق را بر پا دارد؛ خداوند زمین را پس از آنکه مرده باشد به وسیله او زنده سازَد(2)، و – هرچند مشرکان خوش ندارند – دینِ حقّ را به دستِ او بر همه دینها پیروز گردانَد؛ او را غَیبتی است که در روزگارِ آن غَیبت گروههائی از دین بازگَردَند و گروههائی دیگر بر دین ثَبات وَرزَند؛ اینان [یعنی: ثابتْقَدَمان] را بیازارَند و به ایشان گویند: «اگر راست میگوئید، این وعدهکی خواهد بود؟».
هان! آنکه در روزگار غَیبتِ او بر آزار و تکذیب بشکیبد، پایگاهِ کسی را دارد که با شمشیر، پیشِ رویِ رسولِخدا – صلّی اللّه علیه و آله و سلّم – جِهاد کُنَد.).
1) کمالالدّین و تمامالنّعمة / 317 «؛ پهلوان: 584:1؛ کمرهای – با لختی تفاوت در ضبطِ نصّ -: 434:1».
2) «مُراد از این که زمین مُرده است، و آن حضرت، زمین را زنده میگردانَد، درخورِ تدبّر است.برخی ظاهرًا چُنین برداشت کردهاند که مرگِ زمین، کنایه از کفر و بیدینیِ أهلِزمین است. نگر: مهدیِ موعود [علیه السّلام]، علیِ دوانی، ص 356».
