«عَن أَبیعَبدِاللّهِ الحُسَیْنِ بنِ عَلیٍّ – عَلَیهِمَا السَّلام – قال: لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ، یَعنی المَهدِیَّ – علیه السَّلام -، غَیْبَتانِ إِحْدیهُما تَطُولُ حَتَّی یَقُولَ بَعْضُهُمْ: ماتَ، و بَعْضُهُمْ: ذَهَبَ، و لایَطَّلِع عَلَی مَوْضِعِهِ أَحَدٌ مِن وَلیٍّ وَ لا غَیْرِه، إِلَّا المَوْلَی الَّذی یَلِی أَمْرَه».(1)
(یعنی:
از حضرتِ أباعبداللّه حُسَین بن علیّ – عَلَیهِمَاالسّلام – منقول است که فرمود:
صاحبِ این أمر – یعنی مَهدی (علیه السّلام) – را دو غَیبت است که یکی از آن دو غَیبت، چندان به درازا کَشَد که برخی بگویند: او درگذشت، و برخی بگویند: [ظهور کرد و] سپری شد، و جُز آن مولی که کارِ وی به دستِ اوست، هیچکس – چه وَلیّ و چه غیرِ ولیّ – محلِّ وی را نَدانَد.).
1) منتخب الأثر / 253 به نقل از البُرهان فی علامات مهدیّ آخرالزّمان «علیه السّلام».«این حدیث در البُرهانِ متّقیِ هندی در بابِ دوازدهم و به نقل از عِقد الدُّرَر آمده است (ط. غفّاری، ص 171 و 172).در الغیبهیِ نُعمانی این معنا از إمامِ صادق، أبوعبداللّه جعفر بن محمّد – علیهما السّلام -، روایت شده (نگر: ط. فارس حَسّون کریم، ص 176؛ و نیز: ص 175).استاد غفّاری، طابعِ البُرهان، (چُنان که در هامشِ آن یادآور شده) معتقد است در حدیثِ البرهان هم عبارتِ «الحسین بن علی» افزوده مؤلّف یا بعضِ ناسخان است (و در أصلِ نقل، همان «عن أبیعبداللّه» بوده)؛ و اللّه أعلم.گفتنی است که در عقد الدّرر (تحقیق عبدالفتاح محمّد الحلو، ص 134) این حدیث – با قدری تفاوت با آنچه در متنِ ما هست – آمده، ولی در آنجا هم سندِ حدیث «عن أبیعبداللّه الحسین بن علیّ علیهما السّلام» دارد».
