تمسک به دین در زمان غیبت

«عَن یَمانٍ التَّمّارِ قالَ: کُنّا عِنْدَ أَبی‏عَبْدِاللّهِ علیه السّلام – جُلُوسًا، فقالَ لَنا:

إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَةٌ، المُتَمَسِّکُ فیها بِدینِهِ کَالْخارِطِ لِلقَتادِ.

ثُمَّ قالَ – هکَذا بِیَدِه -: فَأَیُّکُمْ یُمْسِکُ شَوْکَ الْقَتادِ بِیَدِه؟

ثُمَّ أَطْرَقَ مَلِیًّا، ثُمَّ قالَ: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَةٌ، فَلْیَتَّقِ اللّهَ عَبْدٌ وَلْیَتَمَسَّکَ بِدینِهِ.»(1)

(یعنی:

از یَمانِ تمّار منقول است که گفت: نزدِ أبوعبداللّه [یعنی: إمامِ صادق]- علیه السّلام – نشسته بودیم؛ به ما فرمود:

صاحبِ این أمر را غَیبتی است؛ هرکه در روزگارِ آن غَیبت به دینِ خویش پایبَنْد باشد، مانندِ کسی است که با دست خارِ گَوَن را بتراشد.(2)

سپس فرمود – و با دست إشاره و تصویر کرد – که: کدامیک از شما تیغِ خارِ گَوَن را

با دستِ خویش می‏گیرد؟

آنگاه لَخْتی سر به زیر افکَنْد و سپس فرمود: صاحبِ این أمر را غَیبتی است، پس هر بنده باید از خدا پروا کُنَد و به دینِ خویش پایبند باشد.).

1) الکافی 335:1 «؛ مصطفوی: 132:2.نیز با لَخْتَکی تفاوت در: کمال‏الدّین و تمام‏النّعمة، ط. جامعه مدرّسین، 1405 ه. ق.، ص 343؛ و: الغیبه‏یِ طوسی، ط. مکتبة نینوی الحدیثة، ص 275؛ و: الغیبه‏یِ نُعمانی، ط. فارس حسّون کریم، ص 173 و 174. طابعِ الغیبه‏یِ نُعمانی نشانیِ روایت را در شماری از متون یاد کرده».

2) «گرفتنِ خارِ گَوَن و دست کشیدن بر آن تا تراشیده گردد و برگه‏هایش بریزد، «خَرط القَتاد» خوانده می‏شود، و چون خارهایِ این گیاه مانندِ سوزن است، بطبْع دست را سخت رنجه می‏دارَد و می‏آزارَد. «خَرط القَتاد» در زبانِ عربی مَثَل است برایِ دست‏یازیدن به کارهایِ صَعب. نگر: مرآةالعقول، 33:4».