اللَّهُمَّ إِنَّکَ أَیَّدْتَ دینَکَ فی کُلِّ أَوانٍ بِإِمامٍ أَقَمْتَهُ عَلَمًا لِعِبادِکَ، وَ مَنارًا فی بِلادِکَ، بَعْدَ أَنْ وَصَلْتَ حَبْلَهُ بِحَبْلِکَ، وَ جَعَلْتَهُ الذَّریعَةَ إِلَی رِضْوانِکَ، وَ افْتَرَضْتَ طاعَتَهُ، وَ حَذَّرْتَ مَعصِیَتَهُ، وَ أَمَرْتَ بِامْتِثالِ أَوامِرِهِ، وَ الْاِنْتِهآءِ عِنْدَ نَهْیِهِ، وَ أَلَّا یَتَقَدَّمَهُ مُتَقَدِّمٌ، وَ لَا یَتَأَخَّرَ عَنْهُ مُتَأَخِّرٌ، فَهُوَ عِصْمَةُ اللّائِذینَ، وَ کَهْفُ الْمُؤْمِنینَ، وَ عُرْوَةُ الْمُتَمَسِّکینَ، وَ بَهاءُ الْعالَمینَ.
اللَّهُمَّ فَأَوْزِعْ لِوَلِیِّکَ شُکْرَ ما أَنْعَمْتَ بِهِ عَلَیْهِ، وَ أَوْزِعْنا مِثْلَهُ فیه، وَ آتِهِ مِن لَدُنْکَ سُلْطانًا نَصیرًا، وَ افْتَحْ لَهُ فَتْحًا یَسیرًا، وَ أَعِنْهُ بِرُکْنِکَ الْأَعَزِّ، وَ اشْدُدْ أَزْرَهُ، وَ قَوِّ عَضُدَهُ، وَ راعِهِ بِعَیْنِکَ، وَ احْمِهِ بِحِفْظِکَ، وَ انْصُرْهُ بِمَلائِکَتِکَ، وَ امْدُدْهُ بِجُنْدِکَ الْأَغْلَبِ، وَ أَقِمْ بِهِ کِتابَکَ وَ حُدُودَکَ وَ شَرائِعَکَ وَ سُنَنَ رَسُولِکَ – صَلَواتُکَ اللَّهُمَّ عَلَیْهِ وَ آلِه -، وَ أَحْیِ بِهِ ما أَماتَهُ الظَّالِمُونَ مِن مَعالِمِ دینِکَ، وَ اجْلُ بِهِ صَداءَ الْجَوْرِ
عَنْ طَریقَتِکَ، وَ أَبِنْ بِهِ الضَّرّاءَ مِنْ سَبیلِکَ، وَ أَزِلْ بِهِ النّاکِبینَ عَنْ صِراطِکَ، وَ امْحَقْ بِهِ بُغاةَ قَصْدِکَ عِوَجًا، وَ أَلِنْ جانِبَهُ لِأَوْلِیائِکَ، وَ ابْسُطْ یَدَهُ عَلی أَعْدَائِکَ، وَ هَبْ لَنا رَأْفَتَهُ وَ رَحْمَتَهُ وَ تَعَطُّفَهُ وَ تَحَنُّنَهُ، وَ اجْعَلْنا لَهُ سامِعینَ مُطیعینَ، وَ فی رِضاهُ ساعینَ، وَ إِلَی نُصْرَتِهِ وَ الْمُدافَعَةِ عَنْهُ مُکْنِفینَ، وَ إِلَیْکَ وَ إِلَی رَسُولِکَ – صَلَواتُکَ اللَّهُمَّ عَلَیْهِ وَ آلِهِ – بِذلِکَ مُتَقَرِّبینَ.».
[صحیفه سجّادیّه «ع» / نیایشِ روزِ عرفه /47]
(ترجَمه نیایش:
خدایا! تو در هر زمان دینت را با پیشوائی نیرو بخشیدهای؛ پس از آن که ریسمانِ او را به ریسمانِ خود پیوستی و او را دستآویزِ خُشنودیات ساختی و طاعتش را واجب گردانیدی و از نافرمانیاش برحَذَر داشتی و فرمان دادی که به فرمانهایش گردن نهاده شود و چون نهی کُنَد دست بازداشتهآید و پیشروندهای بر او پیشی نگیرَد و دیرآیندهای از وی بازپس نمانَد، آنگاه او را نشانهسان از برایِ بندگانت و چونان بلندائی فروغْمَنْد در سرزمینهایت برافراشتهای؛ که او نگاهدارِ پناهندگان و پناهْجایِ مؤمنان و دستاویزِ متمسِّکان و روشنایِ جهانیان است.
خدایا! ولیِّ خود(1) را شُکرِ نواختی که بر او روا داشتهای در دل انداز، و ما را نیز چُنان شُکری در بابِ او در دل افکن، و او را از نزدِ خود چیرگیی کارآمد دِهْ، و از برایَش گُشایشی آسان فراهم آر، و به استوارترین پشتیبانیات یاریاش فرما، و پُشتَش را استوار دار، و بازویش را نیروبخش، و او را تحتِ نظرِ خود بدار، و به پاسداریِ خود حمایتش کن، و با فرشتگانت یاریاش نما، و به سپاهِ پیروزمندت مَدَدش رسان. کتابت و حدود و شرایعت و سُنَتّهایِ پیامبرت را – که خدایا درودهایِ تو بر او و خاندانش باد! – بدو برپایْ دار.
آن نشانههایِ دینت را که ستمگران میرانیدهاند، بدو زنده دار، و زنگارِ انحراف را به واسطه او از طریقتِ خویش بزُدای، و تنگنا و سختی را با او از راهِ خود دور ساز، و آنان را که از راهِ تو گشتهاند به وسیله او از میان بردار، و آنان را که راهِ راستِ تو را کژ میخواهند ریشهکن فرما. او را با دوستانت نَرمْخوی دار، و دستش را بر دشمنانت بگشایْ، و رأفت و رحمت و عُطوفَت و مهربانیاش را بهره ما کُن، و ما را چُنان کُن که شنوا و فرمانبُردارش باشیم، و در خُشنودیاش بکوشیم، و به یاری و پاسداری از او دست یازیم(2)، و به تو و به پیامبرت – که خدایا درودهایِ تو بر او و خاندانش باد! – تقرّب جوئیم.).
این رساله شریفه بر دستِ نویسنده و مصنّفِ آن، بنده گنهکار، هادیِ نجفی، به روزِ دوشنبه دهم ذیالحِجّه، عیدِ أضحایِ سالِ 1408 ه. ق.، در شهرِ اصفهان فرجام یافت.
«و ترجَمه آن نیز به دستِ کمترین خادمِ کتاب و سنّت، جویا جهانبخش – عُفِیَ عَنْه و عَنْ والِدَیْه -، به روزِ خجسته 18 ذیالحِجّه 1423 ه. ق.، عیدِ مبارکِ غدیر، به فرجام رسید.»
و الحَمدُ للّهِ أَوَّلًا و آخِرًا و ظاهِرًا و باطِنًا و صَلَّی اللّهُ عَلی مُحَمَّدٍ و آلِهِ الطَّیِّبینَ الطّاهِرینَ لاسِیَّما المَهدِیّ المُنتَظَر الإِمام الثّانیعَشَر.
1) «برخی گفتهاند: کنایه از حضرتِ مَهدی – علیهالسّلام – است؛ و برخی گفتهاند: وقتی «ولیّ» به طورِ مطلق بهکار روَد مُراد آن حضرت می‌باشد. تفصیل را، نگر: طبعِ جدیدِ مُنْتَخَبُالأَثَر (سهجلدی)، 203:3 (هامش)».
2) «شاید در ترجَمه این عبارت اندکی از تطابق و أمانت دور افتاده باشیم؛ شاید هم ترجَمه ما درستتر از برخی ترجَمههایِ متداول باشد. به هر رویْ، شارحِ واژهشناس و أدبْدانی چون سیّدعلیخان – قُدِّسَ سِرُّه – نیز در فهمِ مقصود بیتردید نبوده است. نگر: ریاضالسّالکین، تحقیق: السّیّدمُحسن الحُسَینیّالأمینیّ، 411:6».
