ستم یک واژه شناخته شده است که دیگر نیازی به توضیح ندارد، ولی ستمکاری بر سه قسم است:
1 – ستم در رابطه با خدا.
2 – ستم به نفس.
3 – ستم و تعدی به دیگران.
اما ستم نسبت به خداوند متعال، در قرآن مجید از بیان لقمان حکیم می خوانیم: یا بنی لا تشرک بالله ان الشرک لظلم عظیم(1) ای پسرم نسبت بخدا شرک نیاور زیرا: شرک ستم بزرگی است.
و اما ستم به نفس، یعنی به خویشتن ظلم و ستم روا داشتن، در قرآن مجید آمده: و من یتعد حدود الله فقد ظلم نفسه.(2) هر کس از حدود الهی تجاوز کند نسبت بخود ستم نموده است. و اما ستم به دیگران، در قرآن مجید آمده: انما السبیل علی الذین یظلمون الناس و یبغون فی الارض بغیر الحق اولئک لهم عذاب الیم.(3) تنها راه کیفر کسانی که به مردم ستم کردند و بدون هیچ حقی روی زمین فساد نمودند، بر ایشان عذاب دردناکی خواهد بود. البته شایان ذکر است که در این رابطه پیامبران بزرگ الهی و جانشینانشان و امامان و پیشوایان ما نیز از مردم ستم دیده اند و تاریخ بهترین شاهد بر این مقال است که پیوسته مورد ستم ستمگران بوده اند.
مطلبی که در ذیل می خوانید مربوط است به ستمکاران نسبت به خاندان وحی و رسالت که از بیان حضرت بقیه الله الاعظم می خوانید:
متن پیام
فمن ظلمنا کان من جمله الظالمین و کان لعنه الله علیه.(4) هر کس به ما ستم کند از گروه ستمکاران است و نفرین خدا بر اوست. ناگفته پیداست که ارادتمندان (شیعیان حضرات معصومین علیهم السلام) در این روزگار بسیارند و پیوسته با تشکیل مجالس مذهبی می کوشند که اظهار ارادت بیشتری کنند و بر ارادتمندانشان بیفزایند، و نهایت آروزیشان این است که در رکاب حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف جان خود را در راه خدا فدا نمایند.
1) سوره لقمان: آیه 13.
2) سوره طلاق: آیه 1.
3) سوره شوری: آیه 42.
4) کمال الدین: صفحه 521.
