جستجو
این کادر جستجو را ببندید.

ایمنی از بلاها

زمان مطالعه: 2 دقیقه

بدون تردید، امنیّت از اصلی‏ترین سرمایه‏های زندگی است. پدید آمدن حوادث گوناگون در عالم، همواره زندگی و حیات طبیعی موجودات را در معرض نابودی قرار داده است و کنترل آفت‏ها و بلاها اگرچه با فراهم آوردن وسائل مادّی ممکن است ولی عوامل معنوی نیز در آن تأثیر فراوانی دارد. در روایات پیشوایان ما، وجود امام و حجت الهی، در مجموعه جهان آفرینش، به عنوان عامل امنیّت زمین و اهل آن شمرده شده است.

امام مهدی‏علیه السلام خود فرموده است:

وَ اِنِّی لَاَمانٌ لِاَهْلِ الْاَرْضِ…؛(1)

من موجب ایمنی (از بلاها) برای ساکنان زمین هستم.

وجود امام، مانع از آن است که مردم به سبب انواع گناهان و مفاسدی که انجام می‏دهند به عذاب‏هایِ سخت الهی گرفتار آیند و طومار حیات زمین و اهل آن در هم پیچیده شود.

قرآن کریم در این باره، خطاب به پیامبر اسلام‏صلی الله علیه وآله وسلم می‏فرماید:

«وَ ما کانَ اللَّهُ لِیُعَذِّبَهُمْ وَ اَنْتَ فِیهِم…»(2)

(ای رسول ما) تا زمانی که تو در میان ایشان (مسلمانان) هستی، خداوند هرگز آن‏ها را به عذاب (عمومی) گرفتار نخواهد کرد.

حضرت ولی عصر که مظهر رحمت و مهر پروردگار است نیز به عنایت خاص خود بلاهای بزرگ را به ویژه از جامعه شیعیان و فرد فرد آن‏ها دور می‏کند؛ گرچه در بسیاری از موارد، شیعیان به لطف و کرامت او توجه نداشته باشند و دست یاری‏گر او را در بالای سر خود نشناسند!

آن گرامی در مقام معرفی خود فرموده است:

أَنَا خاتَمُ الْاَوْصِیاءِ وَ بِی یَدْفَعُ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ الْبَلاءَ مِنْ اَهْلی وَ شِیعَتِی

من آخرین جانشین پیامبر خدا هستم و خدای تعالی به [سبب وجود] من بلاها را از خاندان و شیعیانم دور می‏کند.(3)

در جریان شکل‏گیری انقلاب شکوهمند اسلامی ایران و سال‏های پرالتهاب دفاع مقدس، بارها لطف و محبت آن امام بزرگوار بر سر ملت و مملکت سایه افکند و نظام اسلامی و ملت مسلمان و مهدوی را از گردنه توطئه‏های سنگین دشمن، عبور داد! شکسته شدن حکومت نظامی شاه در 21 بهمن 1357 به فرمانِ امام خمینی‏قدس سره، حادثه سقوط هلی‏کوپترهای نظامی آمریکا در سال 1359 در صحرای طبس، کشف کودتای نافرجام نوژه در 21 تیرماه 1361 و ناکامی دشمنان در جنگ هشت ساله و دهها نمونه دیگر شواهد گویایی است.


1) کمال‏الدین، ج 2، باب 45، ح 4، ص 239.

2) سوره انفال، آیه 33.

3) کمال‏الدین، ج 2، باب 43، ح 12، ص 171.