برای «انتظار» معانی گوناگونی گفتهاند و لی با دقت و تأمّل در این کلمه میتوان به حقیقت معنی آن پی برد. انتظار، چشم به راه بودن است و این چشم به راهی به تناسب بستر و زمینه آن ارزش پیدا میکند و آثار و پیامدهایی دارد. انتظار تنها یک حالت
روحی و درونی نیست بلکه از درون به بیرون سرایت میکند و حرکت و اقدام را میآفریند. به همین دلیل است که در روایات، انتظار به عنوان یک عمل و بلکه بهترین اعمال، معرفی شده است. انتظار به «منتظر» شکل میدهد و برای کارها و تلاشهای او جهت خاصّی را ایجاد میکند و آن جهت، راهی است که به تحقق آنچه به انتظار آنست، منتهی میگردد.
بنابراین «انتظار» با نشستن و دست روی دست گذاشتن، نمیسازد. انتظار با چشم به در دوختن و حسرت خوردن، تمام نمیشود؛ بلکه در حقیقت انتظار، حرکت و نشاط و شور آفرینی نهفته است.
آنکه در انتظار مهمان عزیزی است، سر از پا نمیشناسد و در تلاش است تا خود و محیط اطراف خود را برای آمدن مهمان، آماده کند و موانع حضور او را بر طرف سازد.
سخن درباره انتظار رویدادی بی نظیر است که در زیبایی و کمال، نهایت ندارد. انتظار روزگاری است که در سبزی و خرّمی در تمامی روزگاران گذشته مثالی نداشته است و جهان چنان دوران زیبایی را هرگز تجربه نکرده است. این همان انتظار حکومت جهانی امام مهدیعلیه السلام است که در روایات، از آن به «انتظار فرج» یاد شده است و آن را از بهترین اعمال و عبادات، بلکه پشتوانه قبولی همه اعمال، شمرده است.
پیامبر اکرمصلی الله علیه وآله فرمود:
بهترین اعمال امت من، انتظار فرج است.(1)
امام صادقعلیه السلام به یاران خود فرمود:
آیا شما را از چیزی آگاه نکنم که خداوند بدون آن هیچ عملی را از بندگان نمیپذیرد؟ گفتند: بفرمایید. فرمود: گواهی به یگانگی خدا و نبوت پیامبر اسلامصلی الله علیه وآله و اقرار به آنچه خدا امر فرموده و ولایت ما و بیزاری از دشمنان ما – یعنی ما امامان بخصوص – و تسلیم شدن در برابر ایشان (=امامان) و پرهیزکاری و کوشش و خویشتنداری و انتظار قائمعلیه السلام.(2)
بنابراین «انتظار فرج» انتظاری است که ویژگیهای خاص و منحصر به فرد دارد که لازم است به خوبی دانسته شود تا رمز و راز آن همه فضیلت و آثار که برای آن خواهیم شمرد آشکار گردد.
1) بحارالانوار، ج 52، ص 122.
2) غیبت نعمانی، باب 11، ح 16، ص 207.
