قدرت روحی اکتسابی

قدرت‏های روحی که معلول ریاضت و حصر نفس می‏باشد، اکتسابی است و هر بشری می‏تواند به مقدار تحمل ریاضت‏ها و تمرکز دادن به فکرش، چه از راه‏های رحمانی و چه از راه‏های شیطانی، بدان دست یابد و کارهای خارق العاده انجام دهد. درست مانند قدرت‏های بدنی که هر که بخواهد می‏تواند به وسیله‏ی ورزش و تمرین‏های مداوم، جسم خود را نیرومند سازد.

این توانمندی‏های روحی، به تنهائی، نه نشانه‏ی حقانیت و قرب به مقام ربوبی است و نه دلیل بر کمالات حقیقی و مقامات آسمانی، حتی اگر شخصی پیوسته نوافل را بجا بیاورد، همواره شب زنده‏داری کند و تمام روزها را روزه بدارد، اما نه برای خدا، بلکه برای ریاضت کشیدن و قوت روح پیدا کردن، و تصرف در اشخاص و اشیاء، به هدفش که قدرت معنوی است نائل می‏گردد و به تصرف در اشیاء و

تسخیر افراد نیز ممکن است قادر شود، اما نزد خدا اجری ندارد.

زیرا به همان نیتی که برای آن کار کرده، رسیده و چون اخلاص و قصد قربت نداشته، از پاداش اخروی و مقامات اولیاء الله محروم است. بله اگر شخصی عبادات را مخلصانه برای خدا انجام دهد، کمال واقعی و قرب حضرت حق در او پیدا می‏شود و قدرت روح یافته، صاحب کراماتی می‏گردد. اما چنین شخصی که به سرچشمه‏ی فیض رحمان پیوسته و از نور ولایت اهل بیت بهره گرفته، هرگز خود را مطرح نمی‏کند و سرسوزنی دعوت به خویش ندارد و ادعائی جز بندگی خدا و توسل به ائمه‏ی اطهار علیهم السلام در وجودش پیدا نمی‏شود.

خلاصه چنین توانائی که با زحمت و ریاضت به دست می‏آید، نوعی از قدرت است که اکتسابی می‏باشد. اما نوع دیگری از توانائی وجود دارد که اکتسابی نیست و با حبس نفس و تمرین فکر و محاصره‏ی روح پدید نمی‏آید، بکله فقط وابسته به موهبت الهی بوده و خداوند در وجود همان شخصیت‏هائی که اراده کرده قرار داده است. این را «قدرت وهبی» گویند.