عبدالله فرزند شداد لیثی در بستر بیماری افتاده بود و در آتش تب میسوخت.
امام حسین علیه السلام برای عیادت او به طرف خانهاش حرکت نمودند. وقتی حضرت به سرای وی رسیدند و قدم در منزلش نهادند، تبش قطع شد و شفا یافت.
وی که از شیعیان امیر المومنین و دوستان اهل بیت علیهم السلام بود،
با مشاهدهی این مقام و کرامت، رو به امام نمود و عرضه داشت: از آنچه خداوند به شما دودمان رسالت موهبت کرده، خرسندم و به حقانیت امامت و ولایتشان معترفم. راستی که تب از ورود شما میگریزد. من به برکت قدوم مقدستان، بهبود یافتم.
سید الشهداء علیه السلام فرمودند:
«و الله ما خلق الله شیئا الا و قد امرده بالطاعة لنا».
به خدا سوگند هیچ چیز را پروردگار نیافریده مگر آنکه مامورش ساخته از ما اطاعت کند و فرمان داده مطیع ما اهل بیت باشد.
رویداد نخست، در جلد هجدهم کتاب بحار الانوار، صفحهی هشتم و حادثهی بعدی در جلد دوم کتاب اثبات الهداة، صفحهی پانصد و هشتاد و پنج و در جلد چهارم کتاب مناقب آل ابی طالب، صفحهی پنجاه و یک ثبت گردیده و این دو حکایت و بیان حضرت حسین علیه السلام دلیل روشنی بر نفوذ قدرت چهارده معصوم در تمام جهان آفرینش می‌باشد.
