گزارش دوم

از امام چهارم زین العابدین علیه السلام حکایت شده که فرمود:

شایسته است هر انسانی دارای چهار بینائی باشد تا با دو چشم امور دین و دنیایش را ببیند و با دو چشم دیگر، شئون آخرتش را بنگرد. هر گاه خداوند خیر و سعادت بنده‏ای را خواسته باشد دو دیده‏ی قلبش را بگشاید تا جهان غیبت و سرای دیگرش را نظاره کند و هرگاه در مورد بنده‏ای غیر آن را خواهد قلبش را با همه‏ی تیرگی که در آن است واگذارد.

از این دو گزارش که در کتاب «اصول کافی» و «خصال صدوق» آمده و صدها آیه و حدیث دیگر که در قرآن و سنت بیان شده استفاده می‏شود که چشم سر غیر از دیده دل است و کوری ظاهر با کوردلی و نابینائی باطن متفاوت می‏باشد.

چه بسیار مردمی که چشم سرشان باز است اما کور باطن و دل مرده‏اند و چه بسا افرادی که چشم ظاهر را از دست داده‏اند ولی بینش و بصیرت دارند و از حقایق معنوی باخبرند.

به یک داستان عجیب و شگفت‏انگیز که در کتاب «اثبات الهداة» ثبت شده توجه کنید.