نکتهی مهم و شایان توجه این است که بدانیم بیماریهای روحی از امراض جسمی بسی خطرناکتر است و کور باطنی و تیره دلی به مراتب از نابینائی ظاهری بدتر است.
بنابراین سزاوار است چنانکه در مورد ناراحتیهای دنیوی و بیماریهای جسمانی به امام زمان علیه السلام متوسل میشویم و به
وسیلهی او از خدا شفا میطلبیم، در امور معنوی و انحرافهای اخلاقی و مفاسد اعتقادی نیز از حضرتش استمداد کنیم و از وی بخواهیم تا ما را تربیت نماید و در جهت تزکیه و تقوی قرار دهد و از کوردلی نجاتمان بخشد.
بسیاری از مردم لال نیستند و کور نمیباشند، خیلی هم خوب صحبت میکنند و تیز میبینند، خوش زبان و قوی چشم و باریک نگرند، اما دچار قساوت قلب و گرفتار سیئات اخلاقی هستند. حسود و حریص و بدبین و دزد و حیلهگر و دورو و دروغگویند. دین به دنیا میفروشند و وجدان و شرافت خود را در گورستان شهوت و شکم دفن میکنند و برای پول و مقام به چاپلوسی و حق کشی و تهمت میپردازند. بدبختی و شقاوت اینان چنان شدید و وحشتناک است که با رنج لالی و کوری ظاهری قابل مقایسه نیست.
بنابراین اگر آن بانو که حکایتش گذشت از درد کوری نالید و به امام عصر علیه السلام توسل جست و شفا یافت، اگر آن خادم حضرت رضا علیه السلام به جمکران مشرف شد و شفا گرفت، صد چندان باید مردمی که گرفتار حسد و تکبر و غیبت و دروغ و بی نمازی و نگاه به نامحرم و سایر گناهان هستند و کوردل و قسی القلب گردیدهاند، به درگاه خدا روی آورند و از پیشگاه امام زمان علیه السلام درخواست نمایند و صمیمانه متوسل شوند که از تیرگی صفات ناستوده و شهوات ناروا نجاتشان بخشد و به نور ایمان و فروغ پاکدلی و کمالات
روحی نائلشان گرداند.
اکنون چند هشدار تکان دهنده از وحی قرآن و سنت دربارهی خطر بزرگ بیماریهای اخلاقی و کور دلی یادآور میشویم.
خداوند در آیهی چهل و ششم سورهی حج فرموده است:
«أفلم یسیروا فی الأرض فتکون لهم قلوب یعقلون بها او آذان یسمعون بها فانها لا تعمی الابصار و لکن تعمی القلوب التی فی الصدور».
آیا در زمین نگشتند تا دلهایی خردمند یا گوشهایی شنوا داشته باشند؟ زیرا دیدگان کور نگردند اما دلهایی که درون سینهها است نابینا شوند.
در آیهی هفتاد و دوم سورهی اسراء فرموده است:
«و من کان فی هذه اعمی فهو فی الآخرة اعمی و اضل سبیلا».
هر که در این (دنیا) نابینا (وکوردل) باشد، او در جهان آخرت کورتر و گمراهتر است.
در آیهی پنجاهم سورهی انعام فرموده است:
«هل یستوی الاعمی و البصیر أفلا تتفکرون».
آیا کور و بینا یکسان است؟ آیا نمیاندیشید؟
در تفسیر «کنز الدقائق» کوری به جهل و نادانی و گمراهی معنی شده و بینائی به دانش و بینش و هدایت تفسیر گردیده است.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله میفرمودند:
«کورترین کوریها گمراهی بعد از هدایت است و بدترین نابینائیها کوری و نابینائی دل می‌باشد.»
«وقتی خداوند خیر و سعادت بنده ئی را بخواهد دو دیدهی باطنش را بگشاید تا جهان غیب و ملکوت را بنگرد».
حضرت علی علیه السلام میفرمودند:
«نگاه چشم و دیدار ظاهر سود نبخشد هر گاه بصیر و دیدهی دل کور باشد».
«کس که بصیرت و بینائی باطن نداشته باشد، دانش و بینش ندارد».
«کوری ظاهری و از دست دادن چشم سر، از کوردلی و نابینائی قلب بهتر است».
«چشم نداشتن آسانتر و سهلتر است از بینائی دل نداشتن».
«بیناترین مردم کسی است که عیبهای خویش را بنگرد و از گناهانش دست بردارد».
امام پنجم حضرت باقر علیه السلام فرمودند:
«کوری حقیقی کوری قلب و نابینائی باطن است (چنانکه خداوند در قرآن فرموده:) دیدگان و چشمها کور نباشند، اما دلهایی که درون سینهها است نابینا گردند.
امام صادق علیه السلام فرمودند:
«هر که دچار جهل و نابخردی گردید، منحرف شد و به بیراهه رفت و هر که چشم دل گشود و خردمند گردید، هدایت یافت. چنانکه خداوند میفرماید: «دیدهها کور نباشند بلکه قلبهای درون سینهها نابینا گردند.» چگونه کسی که نمیبیند (و چشم باطنش کور است) راه یابد و هدایت پذیرد؟! و چگونه کسی که بیمش ندادهاند (و از عذاب الهی بیمناک و ترسان نشده) بینائی یابد و بصیرت پیدا کند؟!».
امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند:
«یقین بدان هر که از زندگی این دنیا کور خارج شود در سرای دیگر نیز نابینا خواهد بود و از کور، گمراهتر است. مراد از این کوری، نابینائی چشمها نیست بلکه کوری دلهای درون سینهها است و همین سخن خداوند می‌باشد که در آیهی محکم کتابش دربارهی شخص ظالم فرموده است: «روز قیامت او را کور به محشر آوریم، آنگاه (آن ستمگر) گوید: پروردگارا چرا مرا نابینا محشور نمودی با آنکه چشم داشتم؟!» خداوند میفرماید: «چنانکه آیات و نشانههای ما به تو رسید، اما تو آنها را وانهادی و فراموش کردی، امروز خودت وانهاده شده و فراموش گشتی.» کدام آیه و نشانه از حجت خدا بر خلقش و امین الهی در شهرهایش و گواه ربوبی بر بندگانش برتر و با عظمتتر است؟!».
