زیبایی صورت و جمال سیرت

مردم دانا و بیدار دل اگر گاهی دچار فساد اخلاق و صفات ناپسند گردند و روحشان به کثافت گناه آلوده شود، بیش از ناراحتی و رنج آن دختر زشت صورت، از باطن کریه و دل عصیان زده‏ی خود متاثر می‏گردند و اندوهناک می‏شوند. از این رو در پی علاج برمی‏آیند. اشک ندامت می‏بارند، توبه می‏کنند و به پیشگاه خداوند و درگاه مقربانش عذر جهالت و تقصیر خواسته، پوزش می‏طلبند، به امام زمان علیه السلام متوسل می‏شوند و پذیرش توبه و شفای امراض روحی را مسئلت می‏جویند.

چنانکه همگان می‏کوشند تا چهره‏ای زیبا، ظاهری آراسته، اندامی موزون و قیافه‏ای جذاب و دلربا داشته باشند، نیز باید سعی کنند باطنی پاک، قلبی تابناک، دلی بینا، فکری سالم و روحی با صفا پیدا کنند تا در دو جهان، رستگار و خوشبخت گردند.

زیبائی ظاهر و صورت، وابسته به پاکیزگی و شکل بدن و صفات جسمانی است. اما زیبائی روح و آراستگی دل مربوط به خصال نفسانی و خلق و خوی درونی است. کسی که بخیل و حسود و دروغگو و بی نماز و مردم آزار باشد، گرفتار شهوات ناروا و خشم نابجا

گردد، چشمش را از نگاه به نامحرمان و لذات شیطانی پر کند، ربا و رشوه بگیرد و سرمایه‏ی شرافت و دیانتش را با کالای دنیا معامله نماید، سیرتی پلید و باطنی زشت و قلبی تیره دارد، گرچه به ظاهر خوش اندام و زیبا رخ باشند.

در کتاب «غرر الحکم» از حضرت علی علیه السلام روایت شده که فرمودند:

«الجمال الظاهر حسن الصورة، الجمال الباطن حسن السریرة».

زیبائی ظاهر خوش صورتی است. زیبائی درون خوش سیرتی است.

یعنی: مایه‏ی زیبارویی، چشمان جذاب و بینی قلمی و لبهای غنچه‏ای و رخسار گلگون و ابروان کشیده و خوش ترکیبی اندام است، ولی مایه‏ی زیبائی روح، صفات پسندیده و عقاید صحیح و اشتغال به عبادت و بندگی خداوند است.

بنابراین رمز رستگاری ابدی و خوشبختی حقیقی، نجات از پلیدی باطن و کوردلی است و سزاوار است آدمی برای موفقیت در این مرحله که بس دشوار و خطرناک است، دست نیاز به درگاه ذات بی نیاز برآورد، حجت خدا را در پیشگاه الهی واسطه قرار دهد و به امام عصر علیه السلام توسل جوید تا تقصیرش را ببخشاید، توبه‏اش را بپذیرد، به انجام نیکی‏ها و راستی‏ها توفیقش دهد، از ناپاکی‏ها و تیره دلی‏ها رهایش سازد و خلاصه بیماری‏های اخلاقی او را درمان

نموده، به قله‏ی انسانیت و سعادت رهنمونش گردد. چنانکه حسن عراقی را مدد نمود و به وارستگی‏ها ارشاد فرمود.

البته ما باید بجوئیم و بخواهیم و توسل نمائیم، تا او نگاهی کند و شفا بخشد و فیض رساند. ما باید دعا کنیم و زاری نمائیم و تشنه‏ی معارف گردیم، تا او نظری کند و جلوه‏ای نماید و از معارف ربانی سیرابمان سازد.

در این زمینه مطلبی از فقیه نامی و مرجع عالیقدر شیعی حضرت آیة الله وحید خراسانی یادآور می‏شویم.