امام باقر علیه السّلام مىفرماید: حارث اعور به امام حسین علیه السّلام عرض کرد: «یابن رسول الله! جعلت فداک: اخبرنى عن قول الله فى کتابه وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها قال: ویحک یا حارث، ذلک محمد رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم، قلت: جعلت فداک: قوله: وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها، قال: ذلک امیر المؤمنین على بن ابى طالب یتلو محمدا، قال: قلت: وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها، قال: ذلک القائم من آل محمد، یملأ الارض
قسطا و عدلا؛(1) اى زاده رسول خدا! فدایت شوم، مرا از معناى آیه شریفه وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها (سوگند به خورشید و گسترش نور آن) مطّلع ساز. حضرت فرمود: مراد از خورشید، رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم مىباشد.
پرسید: فدایت شوم! منظور از آیه شریفه وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها (سوگند به ماه چون پس از آن آید) چیست؟
فرمود: منظور از ماه، امیر المؤمنین على بن ابى طالب علیه السّلام است که بعد از پیامبر صلّى الله علیه و آله و سلّم مىباشد.
گفت: مقصود از آیه شریفه وَ النَّهارِ إِذا جَلَّاها (و سوگند به روز، وقتى که آن را روشن سازد) چیست؟
فرمود: مقصود از روز، قائم آل محمد صلّى الله علیه و آله و سلّم است که زمین را پر از قسط و عدل کند».
1) تفسیر فرات کوفى، ص 212.
