امام زمان علیه السّلام القاب مبارکى دارند که بعضى از آنها، مستقیما با «عاشورا» در ارتباط است و بعضى از لقبهاى مقدّس آن حضرت، بر زبان جد بزرگوارشان علیه السّلام جارى شده است.
عیسى الخشاب مىگوید: از محضر امام حسین علیه السّلام سؤال کردند: آیا شما
صاحب این امر هستید؟
فرمود: «لا و لکن صاحب الامر الطرید الشرید الموتور بابیه، المکنّى بعمّه، یضع السیف على عاتقه ثمانیة اشهر؛(1) نه من نیستم، بلکه صاحب این امر کسى است که از میان مردم کنارهگیرى مىکند و خون پدرش بر زمین مىماند و کنیه او کنیه عمویش خواهد بود. آنگاه شمشیر برمىدارد و هشت ماه تمام شمشیر بر زمین نمىگذارد».
«طرید» و «شرید»- که هردو به یک معنا است- از القاب حضرت ولى عصر عجّل الله تعالى فرجه الشّریف به شمار مىآید. این دو عبارت در زبان امامان معصوم علیهم السّلام نیز به کار رفته و معناى آن کنار زده و رانده شده است. حاجى نورى رحمه الله در معناى «شرید» مىگوید: «رانده شده از مردمى که آن حضرت را نشناختند و قدر وجود نعمت او را ندانستند و در مقام شکرگزارى و مقام حقش برنیامدند؛ بلکه پس از اینکه از دست یافتن بر او ناامید شدند، به قتل و قمح ذریّه طاهره ایشان پرداختند و به کمک زبان و قلم، سعى بر بیرون راندن نام و یاد او، از قلوب و اذهان مردم کردند».(2)
علامه مجلسى رحمه الله درباره این حدیث مىفرماید: «الموتور بابیه»؛ یعنى، کسى که پدرش را کشتهاند و طلب خونش را نکردهاند. مراد از «والد»، امام حسن عسکرى علیه السّلام، یا امام حسین علیه السّلام و یا جنس والد است که شامل همه ائمه علیهم السّلام مىشود، و «مکنى بعمه» شاید کنیه برخى از عموهاى حضرت،
ابو القاسم باشد، یا این که امام زمان عجّل الله تعالى فرجه الشّریف کنیهاش ابو جعفر، ابى الحسن و یا ابى محمد باشد. بعید نیست علت تصریح نکردن به اسم حضرت و آوردن کنیه، به جهت خوف از عموى حضرت باشد. و قول وسط، ظاهرتر است».(3)
1) کمال الدین، ج 1، ص 318، اثبات الهداة، ج 6، ص 397؛ بحار الانوار، ج 51، ص 133.
2) نجم الثاقب، ص 78.
3) بحار الانوار، ج 51، ص 37.