حضرت مهدی(عج)، امام حسین علیه السلام را این گونه توصیف فرموده است: «کنت للرسول ولدا و للقرآن سندا و للامّة عضدا و فى الطاعة مجتهدا حافظا للعهد و المیثاق ناکبا عن سبل الفسّاق تتأوّه تأوّه المجهود طویل الرکوع و السجود زاهدا فى الدنیا زهد الرّاحل عنها ناظرا بعین المستوحشین منها؛(1) تو اى حسین، براى «رسول خدا» فرزند و براى «قرآن» سند و براى «امت»، بازویى بودى. در طاعت خدا تلاشگر و نسبت به عهد و پیمان، حافظ و مراقب بودى. از راه فاسقان سر بر مىتافتى. آه مىکشیدى؛ آه آدمى که به رنج و زحمت افتاده است. رکوع و سجود تو طولانى بود زاهد و پارساى دنیا بودى؛ زهد و اعراض کسى که از دنیا رخت برکشیده است و با دیده وحشتزده بدان نگاه مىکردى».
در این عبارت، بسیار جالب و جامع، جدّ بزرگوار خود امام حسین علیه السّلام را با ده عنوان وصف کرده است:
امام حسین علیه السّلام فرزند رسول خدا است؛
او سند و پشتوانه قرآن است؛ هر آنچه در قرآن، در قالب الفاظ است، در وجود مطهّر امام حسین علیه السّلام رؤیت و مشاهده مىشود؛
توان اسلام، امامت است و امام حسین علیه السّلام بازوى پرتوان امّت و دین اسلام در همه اعصار است؛
در راه اطاعت پروردگار، سخت کوش و تلاشگر بود. عبادت آن حضرت (نماز و دعا، خصوصا دعاى عرفه) مایه اعجاب است.
آن بزرگوار، نگهدار عهد و میثاق است و با خدا و خلق او در عهد و پیمان، استوار و ثابت و باوفا است؛
آن حضرت از راه و روش فاسقان روى گردان بود و از راه مسامحه و مداهنه وارد نمىشد؛
آه امام حسین علیه السّلام دردمندانه بود؛ مانند کسى که بار سنگینى از غصّه در دل دارد و درد سینهاش جراحتى التیام ناپذیر است؛
آن حضرت رکوعها و سجدههاى طولانى داشت. که نمونههاى آن در تاریخ ثبت و درج شده است؛
سید الشهدا علیه السّلام، نسبت به دنیا زاهد و بىعلاقه بود. و زهد با عمل این خاندان معنا مىگیرد؛
نظر او به دنیا، نظر وحشتزدگان بود و آنجایى که نظر دیگران به دنیا نظر عاشقانه بود، نظر آن حضرت به دنیا، مانند انسان وحشتزده بود.(2)
1) بحار الانوار، ج 101، ص 239، ح 38.
2) خلاصه ی قسمت دهم مقاله ی آیة الله کریمی جهرمی، در مجله ی جان جهان.
