امام حسین علیه السّلام درباره غیبت امام زمان علیه السّلام مىفرماید:
«لصاحب هذا الامر غیبتان، احدهما تطول حتى یقول بعضهم: مات و بعضهم قتل و بعضهم ذهب و لا یطّلع على موضعه احد من ولى و لا غیره الا المولى الذى یلى امره؛(1) براى صاحب این امر دو غیبت است که یکى از آنها آن قدر به طول مىانجامد که گروهى مىگویند: (مهدى) مرده و برخى گویند:
کشته شده و بعضى گویند: رفته است. احدى از دوستان و غیره، از اقامتگاه او آگاه نمىشود، جز خدمتگذارى که متصدى امور اوست».
همچنین مىفرماید: «… له غیبة یرتدّ فیها اقوام و یثبت على الدین فیها آخرون، فیؤذون و یقال لهم: متى هذا الوعد ان کنتم صادقین. اما ان الصابر فى
غیبته على الذى و التکذیب بمنزلة المجاهد بالسیف بین یدى رسول الله صلّى الله علیه و آله و سلّم؛(2) براى او غیبتى است که گروههایى در آن از دین برمىگردند و گروههایى دیگر بر آیین خود استوار مىمانند و در این راه آزارها مىبینند. به آنان گفته مىشود: این وعده کى واقع خواهد شد، اگر راستگو هستید؟ آنان که بر این آزارها و تکذیبها صبر کنند، همانند کسىاند که شمشیر به دست گرفته و در پیشاپیش رسول اکرم صلّى الله علیه و آله و سلّم جهاد مىکند.
1) کمال الدین، ج 1، ص 317؛ اثبات الهداة، ج 6،ص 397، عقد الدرر، ص 134.
2) کمال الدین، 1، ص 317؛ عیون اخبار الرضا علیه السّلام، ج 1، ص 18؛ بحار الانوار، ج 51، ص 133.
