حق بود که در این گیر و دارها برای انسان معنویتی بود تا در سایه آن به تسکین خود می پرداخت و خود را آرامش و سکون می بخشید. متاسفانه این را هم از او گرفته و با تنهائی و سوختن و ساختن در انزوا گرفتارش کرده اند. و این از جنایت های بزرگ گردانندگان افکار است.
امروزه در سطحی جهانی از معنویت خبری نیست، اگر هم باشد در حد عرفان منشی و صوفیگری است که آن خود نوعی وادادن است. هپیسم و بیتلیسم انعکاسی از تمدن بی معنویت و انحرافی از خواسته های واقعی و پذیرش بدلی از آن چیزی است که ما در درون خود داریم.
امروزه معنویت ها در شرکت در چند مراسم و آداب، در مجالس ترحیم، در مراسم ازدواج، در سر قبر خود را نشان می دهند. در آنچه که مربوط به رابطه انسان با خدا، سازندگی او، مهر و عاطفه نسبت به مردم است خبری نیست. بشریت در صدد تزکیه خود نیست، بفکر این نیست که هوای نفسانی را مهار کند و بر پای خواسته های دل بندی نهد. در نتیجه خود را آزاد می بینند، آزاد از هر قید و بند، از هر چه که عفت و پاکدامنی است و از همه قیود انسانی. و این خود در دامن زدن به تضادها و تعارض ها نقشی اساسی دارد.
