اضطراب و نگرانی شان در این است که مبادا این خواسته ها محقق نشود، مبادا وضع بگونه ای شود که آینده بیش از پیش دچار ویرانی گردد. مبادا اختناق جهانی بیشتر گردد و حق و تو حاکمیت عظیم تری بدست آورد.
آنها نگرانند، نگران زندگی و حیات خود، نگران حیات مردم محروم و مستضعف، پیران گهنسال، کودکان خردسال، زنان بی پناه، بیماران وامانده که مبادا جهل و نادانی، و خشم و کین رهبران و زمامداران بدرجه ای رسد که روزی حیات اینان را بسوزاند و زندگی توام با امیدشان را به خاکستر تبدیل کند.
آنها نگرانند، نگران این امر که نکند مهر و خشم زمامداران حاصل دست آوردهای بشر را در فاصله ای اندک بسوزاند و از بین ببرد، نکند آثار مدنیت های اندیشیده و الهی انبیاء را نابود کنند، نکند تلاشهائی که می تواند جهان را گلستان نماید آن را تبدیل به خارستان غیر قابل گذر نماید.
آنها در اضطرابند که نکند وعده بزرگان جهان برای پدید آمدن آینده ای بهتر راست در نیاید؟ نکند آرزوی داشتن یک حیات آبرومندانه و شرافتمندانه که توام با صلح و صفا باشد آنان به گور برند، نکند عرصه حیات بر آنان تنگتر شود و…
