زمان مطالعه: < 1 دقیقه
«نزد خردمندان روشن است که لطف الهی (پس از فرستادن پیامبر)، منحصر است در تعیین امام (تا مردمانی بی راهبر و مربّی و معلم نمانند و کتاب و سنت، شارحی لایق و مطمئن داشته باشد…» و وجود امام ـ به خودی خود ـ لطف است از سوی خداوند. و تصرف او در امور (و حضور اجتماعی و تشکیل حکومت اسلامی و نشر تربیت قرآنی به وسیله او) لطفی دیگر است. و غیبت او مربوط به خود ما است». (1)
1) خورشید مغرب/ 159 به نقل از «کشف المراد».