اعتقاد به امامت حضرت مهدی (علیه السلام) ـ امام حی و حاضر که حجت خداست، امامی که حضور و نظارت دارد، و تنها ظهور ندارد و از دیده ما پنهان است ـ و اعتقاد به «انتظار» ظهور او، ما را به اصل «نیابت» هدایت می کند. در عصر غیبت، ضمن انتظار حضرت و امید به رهایی و نجات و استقرار نظام مبتنی بر قسط و عدل، امر ولایت تشریعی بلا تکلیف نمی ماند و تربیت افراد و اداره جامعه تعطیل نمی شود، بلکه بر عهده عالمان ربانی یعنی دین شناسان عدالت خواه تقوی پیشه آگاه به کار دنیا قرار می گیرد، و این مطابق با اصل رجوع به نائب امام است که در کلمات
معصومین آمده و نائب امام باید به شیوه ائمه طاهرین (علیه السلام) عمل کند. ما، قرآن کریم، سنت رسول (صلی الله علیه وآله وسلم) و سیره اهل بیت (علیه السلام) را پیش روی داریم و بر این اساس نائب راستین را بر می گزینیم.
بنابراین مردمان معتقد در عصر غیبت با رجوع به نائب امام در خط دین قرار می گیرند و در این صورت زمینه برای ظهور حضرت مهدی (علیه السلام) فراهم می گردد. و البته مصداق عالی و کامل این نیابت نیات و ارتباط با نواب امام عملا با تشکیل حکومت اسلامی محقق می گردد.
