اندیشه «انتظار» و اعتقاد به آن، روح مقاومت و پایداری را در فرد و جامعه زنده نگه می دارد. مقاومت و پایداری (صبر) یعنی حفظ و حراست از ارزشهای انسانی و الهی و ایستادگی در برابر فشارها و تهدیدیدهای عوامل باطل، و نیز مقاومت و ایستادگی در برابر بیداد و ستمگری زور مداران و تلاش برای بسط عدالت و دادگری.
از آنجا که در همیشه تاریخ زور مداران و زراندوزان، فریب کاران و سیاست بازان، دست در دست هم بر گرده مردم تازیانه ستم فرود می آورند و انسانها و جامعه های انسانی را به بند کشیده استثمار می کنند و بر آنان تحقیر روا می دارند، دین خدا را از صحنه زندگی اجتماعی کنار زده و پیامبران خدا را می کشند و فریاد منادیان حق و آزادی و عدالت را خاموش می کنند، مقاومت در برابر آنها یک وظیفه بزرگ الهی است:
«یا ایها الذین آمنوا اصبروا و صابروا و رابطوا و اتقوا الله
لعلکم تفلحون»(1)
انتظار روح حماسه و پیکار را در انسانهای زنده نگه می دارد و انسان منتظر همواره در آمادگی نظامی و تدارک نیرو و کسب نیرومندی و سلحشوری بسر می برند.
جامعه منتظر نیز که خواهان استقرار حکومت واحد جهانی مبتنی بر قسط و عدل است، با شناخت مواضع صحیح حرکت، و تحمل و پایداری نسبت به دشواریهای راه و با پیروی از خط ممتد رهبری به وحدت عمومی رسیده و با حضور در صحنه های پیکار (نظری و عملی) و همیاری و همکاری انسانهای خداجوی عدالت خواه، آماده قیام شده و بلکه اقدام به قیامهای زمینه ساز انقلاب جهانی حضرت مهدی (عج) می کند:
«یخرج اناس من المشرق فیوطئون للمهدی سلطانه»(2)
1) آل عمران / 200.
2) بحارالأنوار / ج 51 / ص 87.
