در «انجیل متی» بشارتهایی در مورد ظهور حضرت مسیح – علیه السلام – آمده است که به برخی از آنها اشاره میکنیم:
الف – بعد از ضیق این ایام، آفتاب، تاریک گردد و ماه، نور خود را ندهد و ستارگان از آسمان فرو ریزند و قوههای افلاک متزلزل گردد، آنگاه علامت پسر انسان در آسمان پدید گردد و در آن وقت، جمیع طوایف زمین سینه زنی کنند و پسر انسان را ببینند که برابرهای آسمان با قوت و جلال عظیم می آید و فرشتگان خود را با صدای بلند آواز، فرستاده، برگزیدگان او را از بادهای اربعه از کران، به کران فلک فراهم خواهند آورد.(1)
ب – و در نصف شب صدایی، بلند شد که اینک داماد می آید، به استقبال وی بشتابید.(2)
ج – شما نیز حاضر باشید؛ زیرا در ساعتی که گمان نبرید، پسر انسان می آید.(3)
از این تعبیرات ناهماهنگ و ناموزون انجیل استفاده می شود که ظهور حضرت مسیح – علیه السلام – هم از تلخیها و بلاها خلاصی می بخشد. و این عقیده مورد ایمان و اعتقاد مسیحیان عالم است.
و «ویل دورانت» می گوید:«مسیحیان عالم که در جهان به صورت پراکنده زندگی می کنند، در زمینهی ظهور حضرت مسیح و اینکه او به زمین برمی گردد و مملکتش را اقامه می کند و هر کس که به او ایمان آورد به نعمتهای آخرت نایل می شود و اینکه مسیح، پسر خداست، عقیدهی مشترک و واحدی دارند».(4)
1) انجیل متی، باب 24، سفر 29.
2) انجیل متی، باب 25، سفر 6.
3) انجیل متی، باب 24، سفر 44.
4) المسیح فی القرآن و التورات و الانجیل، ص 533.
